Fatoumata Diawara - Fenfo: Something to Say


Als twaalfjarige was ze behoorlijk recalcitrant, wat onder andere bleek uit haar weigering nog langer naar school te willen gaan. Het noopte haar ouders om haar disciplinair te straffen en haar naar Bamako te sturen, om daar verder door een tante te worden opgevoed. Haar tante was actrice en zo bevond ze een paar jaar op de set van een film, waar ze door haar uiterlijk aandacht trok van de regisseur, die haar uiteindelijk een piepklein rolletje gaf in de film “Taafe Fangan”( The Powe of Women). Reeds op haar achttiende vertolkte ze in Parijs de klassieke Griekse rol van Antigone. Vele filmrollen volgden. Tijdens het wachten op de filmset doodde ze dan regelmatig de tijd met zingen, wat uiteindelijk ook leidde tot een muzikale carrière (ze is trouwens ook nog danseres).  Zeven jaar geleden werd haar magnifieke debuutalbum Fatou, zowel door pers als publiek bijzonder enthousiast ontvangen. Het bestond voornamelijk uit redelijk ingetogen repertoire. Op Fenfo werkt ze samen met de bekende Franse zanger en producer Matthieu “M” Chedid. Diawara was vorig jaar te horen op zijn bekroonde album Lamomali. De keuze is wonderwel goed uitgevallen. In tegenstelling tot het debuutalbum is er deze keer veel ruimte voor vrolijke, energieke en swingende Afrobeat ritmes. Het levert een aantal aanstekelijke liedjes op, met misschien als beste voorbeeld Dibi Bo. Zo klinkt Negue Negue voor mij als een Afrikaanse variant van Talking Heads op Remain in Light. Ze zingt ook nu weer in haar moedertaal en heeft zo als de titel aangeeft het nodige te vertellen. Single Nterini gaat over het steeds groter wordende migratieprobleem in de wereld. Een warme ode aan haar moeder vormt Mama. Verder bezingt ze onderwerpen als respect, armoede, uitzichtloosheid, nederigheid en over een betere wereld voor de toekomst. Onlangs kon tijdens een uitverkocht concert in de Amsterdamse Tolhuistuin het publiek al kennismaken met het ijzersterke nieuwe album. 5 augustus is ze terug voor een concert in de grote zaal van het Concertgebouw en aanstaande zondag is ze vanaf 10.30 uur te zien in het onvolprezen programma Vrije Geluiden.    
Theo Volk  
Releasedatum: 25 mei 2018 Wagram
TV:  27 MEI - 10:30 - VPRO’S VRIJE GELUIDEN / NPO1
CONCERT:  5 AUGUSTUS - CONCERTGEBOUW - AMSTERDAM

Left Hand Georges & Friends - Back Home


Left Hand Georges (& Friends) heeft een nieuwe plaat gemaakt, Back Home, en die is zeer mooi! Left Hand Georges is het alias van Georges Veltjen, die op de plaat zingt en zich daarbij begeleidt op gitaar & mondharmonica.  Friends zijn Bert Peyffers op bas, mandoline & percussie en Yvon Steegmans op gitaar & backing vocals. In 2012 verraste hij ons ook al met het album plaat The Painter. Ook nam hij als eerbetoon een volledige plaat op met Woody Guthrie songs.
Op Back Home vertolkt hij mooie liedjes in de grote singer-songwriter-traditie van Woody Guthrie, Derroll Adams, Ramblin' Jack Elliott en Bob Dylan. Allemaal zelf geschreven songs, bijna altijd onderweg - on the road - zoals zijn leven is.  Het is aangename, relaxte muziek met poëtische beschrijvingen gedrenkt in het roots & americana genre.  Mijn favoriete track op Back Home is Four Girls On The Way, een wondermooi nummer dat zoals veel van zijn liedjes op echte feiten gebaseerd is.  Bijzonder is dat bij elke song een schilderij van hem past.
Ook mooi zijn Wrong (een walsje met sterke melodie), Rocks & Fishes (dat in twee versies op de cd staat) en het prachtige Song For Christmas, waarmee de plaat ietwat onconventioneel begint (het is een lente release!).
Naast muzikant is Georges Veltjen ook schilder en reiziger - zo verbleef hij gedurende 25 jaar in Portugal.  Binnenkort wordt er een film over hem opgenomen, een roadmovie, op weg naar Portugal, waar hij 25 jaar gewoond heeft. De filmmaker is Paulo Duarte Filipe, en de start van de trip en de film vindt plaats op 9 juni in De Muze in Heusden-Zolder, waar Left Hand Georges voor het vertrek van zijn road trip een concertje geeft.  Ook de mooie schilderijen van Georges komen in de roadmovie aan bod. Benieuwd om die film ooit te zien!

Gastschrijver Marc Vos

 Releasedatum : 16 maart Dance Division




Mai Khoi - Dissent


Eind maart werd Do Nguyen Mai Khoi na afloop van haar Europese tournee bij terugkomst aangehouden in haar thuisland Vietnam. Ze werd acht uur vastgehouden en ook werden exemplaren van haar nieuwe album Dissent in beslag genomen. Voor Mai Khoi is muziek meer dan alleen haar gevoelens uiten, het is een manier van leven geworden en een belangrijk hulpmiddel tot het bewerkstelligen van dagelijkse vrijheden in het communistische land. In 2010 vergaarde Mai Khoi grote bekendheid in eigen land door in dat jaar het prestigieuze album- en liedjeswedstrijd van de Vietnamese tv te winnen. Controversieel was haar reactie op de overwinning, ze schoor de helft van haar hoofd kaal en liet er de letters VN (afkorting voor Vietnam en de titel van het winnende liedje) op plaatsen. Woedende reacties waren haar deel in het conservatieve land. Sinds die tijd komt ze als activist op voor de vrijheid van meningsuiting en de mensenrechten. Maar ook sprak ze zich uit over seks, homo- en transgenderrechten en geweld tegen vrouwen. Tevens ondernam ze een dappere, maar kansloze poging toe te treden tot de Nationale Assemblee. Hetgeen niet onopgemerkt bleef bij de toenmalig president Barack Obama en leidde tot een ontmoeting tussen de twee. Het toepasselijk getitelde Dissent werd in het geheim live opgenomen in 2016 en 2017 in de Phusa Lab studio’s. Mai Khoi speelt gitaar en zingt en wordt slechts begeleid door saxofoon, traditionele fluit en wat percussie. Opener Please, Sir is gericht aan de leider van de Communistische Partij om dagelijkse vrijheden toe te staan voor gewone mensen. Een lied wat uit haar tenen lijkt te komen en wat behoorlijk schuurt. Nog zo’n lied met grote urgentie is het gedeeltelijk in het Engels gezongen door Anna Högberg, getiteld Cuffed in freedom. Hoe fraai haar stem is, komt misschien wel het best tot uiting in een rustige Sisters. De feeërieke fluit is hier bijzonder fraai. Wellicht nog mooier is Air Drone. Dissent is, ondanks ik de teksten niet versta, een bijzonder indringend album geworden. Eens te meer  blijkt maar weer eens hoe universeel muziek kan zijn. Helaas heeft Mai Khoi in eigen land momenteel een verbod om live op te treden. Hopelijk verandert dat snel, zowel om democratische redenen als wel om muzikale.  
Theo Volk
Releasedatum: 25 mei 2018 Grappa

Jenny van West - Happiness to Burn


Direct bij de nostalgische, jazzy opener en titelsong van Happiness to Burn heeft singer-songwriter Jenny van West mij bij de lurven. Allereerst met haar prettige, kristalheldere stem. Ondanks de simpele opbouw met behulp van piano, mandoline, gitaar en bas weet ze een onweerstaanbaar nummer te produceren. Hetzelfde geldt voor het eveneens uptempo Live in a New Way, met een lekkere orgelpartij van Carl Byron. Het is een gevarieerd schijfje geworden, want Jenny tapt uit diverse vaatjes, naast jazzy materiaal is er ook ruimte voor rock & roll, folk en country. Aangenaam rustpunt is het fraaie Never Alone met een erg fijne pedal steel bijdrage van Jesse Siebenberg. Ook ingetogen is Where I Stand, met wederom uiterst fraaie begeleiding, waaronder accordeon en dobro.  Ze had de beschikking over competente begeleiders als Tedd Russel Kamp (bas) en singer-songwriter Shane Alexander, tevens geluidstechnicus en producer van Happiness to Burn. Niet alleen zorgt hij voor een voorbeeldige productie maar tevens dat de plaat klinkt als een klok. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Jenny gehoord. Het verbaast me dat Happiness to Burn pas haar tweede volwaardige langspeler is. Haar debuut Something Real verscheen pas drie jaar geleden. Maar nadat ze met haar liedje Nellie een liedjeswedstrijd won, is het snel gegaan met haar carrière en dat lijkt me zeer terecht. Waarschijnlijk komt ze eind november, begin december naar Nederland om dit fraaie en gevarieerde kleinood voor te stellen.    
Theo Volk
Releasedatum: 20 april 2018 Eigen beheer

Rita Coolidge - Safe in the Arms of Time


“It began two years ago with an idea, that wouldn’t go away, that I needed to make an organic roots recording that would fire me and my fans back to a time when the proces was not easy, never taken for granted, and the music resonated with honesty, truth, heart and soul.”, schrijft Rita aan het begin van het tekstboekje. Op Safe in the Arms of Time zijn die ingrediënten eerlijkheid, waarheid en hart en ziel in ruime mate aanwezig. Het inmiddels achttiende album van de nu drieënzeventigjarige zangeres, die ooit het pianocoda voor Layla van Derek & The Dominoes bedacht (maar nooit de credits voor kreeg). Ze speelde een belangrijke rol in de scene van Los Angeles begin jaren zeventig, waar ze samenwerkte met ex-echtgenoot Kris Kristofferson, Stephen Stills, Graham Nash en Eric Clapton. Ze ging voor het nieuwe album op zoek naar wat haar rootsplaten uit haar beginjaren aantrekkelijk maakte. Een link naar dat verleden vormt het heerlijke Doing Fine Without You van Graham Nash en Russ Kunkel, opgesierd met de vocalen van Joey Landreth en zijn slidegitaar. Ze zit echter niet vastgeroest in het verleden, want opener Satisfied is van de tegenwoordig populaire Chris Stapleton. Ook vertolkt ze nummers, waar ze zelf aan meeschreef en die zeker niet onderdoen voor het overige materiaal. In tegendeel, een van de fraaiste songs is Walking on Water, een ingetogen duet met Keb’Mo’, die hier tevens schittert op zijn resonator gitaar. Op een andere manier vormt Van Gogh een link naar het verleden, want lang geleden studeerde zij kunstgeschiedenis. Een klein gehouden song, met piano en cello, waar haar warme stem goed tot zijn recht komt. Ook is er ruimte voor uptempo werk, zoals het, aanstekelijke, eveneens door haar meegeschreven Naked All Night. Safe in the Arms of Time voelt als een prettige, warme deken, een dozijn nummers lang.
Theo Volk
Releasedatum: 25 mei 2018 Blue Élan Records

Karen Jonas - Butter


The Parlor Soldiers, het duo wat ze samen vormde met Alex Culbreth, bracht in 2011 het bijzonder fraaie album When the Dust Settles uit. Helaas bleef het bij dat wapenfeit en startte de in Fredericksburg, Virginia geboren en getogen zangeres een solocarrière. Haar tweede album Country Songs kon twee jaar geleden op veel bijval rekenen, waaronder van mij. De titel dekte de lading, een prima countryplaat van een uitstekende zangeres en fantastisch gitaarspel van Tim Bray. Ondanks al die lovende woorden en bijval kwam Butter via crowdfunding  tot stand. Voor de derde maal op rij werd opgenomen in de plaatselijke Wally Cleaver’s Recording Studio van Jeff Covert. Ook ontbreekt opnieuw het geweldige gitaarspel van Tim Bray niet. Deze keer reikt het palet echter verder dan alleen country. Zo horen we in het titelnummer dat Karen ook uit de voeten kan in jazzmateriaal. Naast haar gebruikelijke folk- en countryinvloeden, hoor je verder sporen terug van ragtime, blues en soul. Dat levert een heerlijk gevarieerde plaat op. Tekstueel omschrijft Karen het album kernachtig als : “Butter is about my story now, as a working musician and mother - the challenges of each role and, especially, the challenge of balancing the two. It's about baking my cake and eating it, too.”. Bij beluistering moest ik trouwens af en toe, mede door de pedal steel van Jim Byram, denken aan de prachtige alt country van Grey DeLisle. Beiden weten met hun extraverte zang hun songs iets extra's mee te geven. Karen had ook de beschikking over een uitstekende, uit zeven man bestaande blazerssectie, waarvoor Zack Smith de arrangementen schreef. Het is een album zonder fillers geworden, maar favoriete song  is toch wel Oh Icarus. De voorgaande twee albums waren al fraai, maar Butter is voor mij haar mooiste tot nu toe.
Theo Volk                                                       
Releasedatum:  1 juni 2018 Eigen beheer


Ultan Conlon - Last Days of the Night Owl


Het horen van de naam van de Ierse singer-songwriter Ultan Conlon zal bij weinig Nederlandse muziekliefhebbers een belletje doen rinkelen. Toch heeft hij in zijn bijna twintig jaar durende muziekcarrière al een behoorlijke staat van dienst opgebouwd. Hij deelde reeds het podium met artiesten als Eddi Reader, Patty Griffin, Benmont Tench, Richard Hawley, Shelby Lynne, John Grant en Jackson Browne. Bovendien zong hij duetten met Glen Hansard en de Schotse folk legende John Martyn. Laatstgenoemde nam in 2005 Ultan’s nummer Really Gone op. Voorgaande album Songs of Love So Cruel kregen uitstekende kritieken, waaronder van Fatea, die de spijker op zijn kop sloeg met hun conclusie ; “…a lush sounding and stylishly orchestrated collection of songs” . Dat geldt wederom voor zijn derde album Last Days of the Night Owl. De inspiratie voor zijn liedjes vond hij aan de westkust van Ierland en Amerika. De aanstekelijke opener As the Light Gets Low associeerde ik direct met Ron Sexsmith, er bestaan slechtere vergelijkingen. Het handelt over hoe hij probeert negatieve gedachten te kanaliseren. Het met blazers opgesierde The Town Square schreef hij al een decennium geleden.  Hij bezingt hierin zijn gewoontes, zowel goed als slecht. In het bijzonder fraaie Hall of Mirrors waart de geest van Van Morrison ten tijde van Astral Weeks rond. Het heeft dezelfde meanderende flow. Hij werpt hier een nostalgische blik op zwoele zomerdagen uit zijn jeugd en zijn eerste verliefdheden. Found Memories is in een heerlijk vijftiger jaren rock ‘n’ roll jasje gegoten compleet met zoetgevooisde koortjes. Af en toe krijgen de songs een country tintje, zoals Sorrow Ease. Let hier ook eens op de smaakvol gebruikte kopstem van Ultan. Overigens beschikt hij over buitengewoon kundige begeleiders, waaronder de legende Russ Pahl, misschien wel de meest gevraagde studiomuzikant van Amerika. The Measure kwam reeds op single uit en is zowel van Ultan als van mij, een van de grote favorieten. Zeer aanstekelijk en erg radiovriendelijk. Grote favoriet is echter het klein gehouden Hurt Inside, mede dankzij het subtiele vioolspel . Last Days of the Night Owl is niet alleen een fraaie verzameling liedjes, maar wordt door zijn uitstekende begeleiders en zang naar een nog hoger niveau getild. Het wordt hoog tijd dat Ultan onze contreien gaat aandoen.   
Theo Volk
Releasedatum: 1 juni 2018 DarkSideOut Records

Dana Fuchs - Love Lives On


“It’s a new beginning for me in every way” staat er op bijgaand tekstvel te lezen. De recente periode in het leven van Dana Fuchs was er een met verlies van dierbaren, waaronder haar moeder, maar ook was er de vreugde vanwege het moederschap. Daarnaast koos Dana ervoor op eigen benen te gaan staan, nadat het contract met Ruf Records was afgelopen. Het ging alleen maar crescendo met haar carrière, die op haar negentiende begon toen ze naar New York verhuisde. Mede dankzij gitarist Jon Diamond met wie ze sinds die tijd liedjes schrijft. Muzikaal werd ze gevormd door de gospel van haar lokale baptistenkerk in Florida en de hardrock van haar familieleden. Maar nog meer door latere helden als Otis Redding, Al Green en Johnny Cash. Eerst- en laatstgenoemde worden geëerd met respectievelijk covers van Nobody’s Fault But Mine en Ring of Fire (geschreven trouwens door vrouwlief June Carter en Merle Kilgore). De overige liedjes werden vooral samen geschreven met Jon Diamond. Voor inspiratie hoefde Dana dus niet ver te zoeken. Het levert een zeer gedreven soulplaat op. Vaak gedragen door de intense voordracht van Dana, ondersteund door vooral blazers. Niet te onderschatten zijn de vaak zeer subtiele bijdrages van veteraan Charles Hodges, vooral bekend van de hoogtijdagen van Hi Records en van Al Green in het bijzonder. Naast met blazers doorspekte liedjes ook een paar verrassend sterke rustpunten. Het ingetogen gezongen en klein gehouden Fight My Way vormt een van de hoogtepunten op Love Lives On, mede dankzij het bijzonder fraaie spel van Eric Lewis op pedal steel en mandoline. Love Lives On is niet alleen een geïnspireerd werkstuk, maar biedt ook nog voldoende variatie. Later dit jaar komt ze naar Nederland voor concerten, absoluut een aanrader, want live is ze geweldig.  
Theo Volk  
Releasedatum: 18 mei 2018 Get Along Records

George Lilly & The Half-Fast Allstarz - Thinkin’ About You Baby



“This is my dream band! 5 outstanding professionals and my favorite R&B tunes along with some originals that I have penned over the years.  Our first album Thinkin’ About You Baby is now available on CD Baby and Amazon.com and iTunes should be available soon. Pandora, Spotify etc.,etc. are streaming it now.  Hope you can give us a listen soon!”. Dit staat te lezen op zijn Facebookpagina, verder heb ik bijna niks over deze goede man kunnen vinden. Geen website en amper informatie op internet. Ook de website van promotor Hemifran zwijgt trouwens in alle talen. Waarschijnlijk denkt George Lilly, een muzikant en geluidstechnicus met meer dan vijftig jaar ervaring, dat goede muziek zichzelf verkoopt. Hij was overigens niet altijd in de blues werkzaam, zo was hij onder andere in de jaren zeventig geluidstechnicus van heavy metalplaten!  Thinkin’ About You Baby is een heerlijk relaxt en laagdrempelig album geworden. De ervaring druipt er vanaf. De begeleiders klinken nergens te opdringerig en spelen volledig in dienst van de liedjes. Regelmatig, om eens een antieke term te gebruiken, swingt het de pan uit. Luister maar eens naar de spannende saxen en toetsen in afsluiter Walking the Dog van Rufus Thomas. Als enige song live opgenomen. Een song met een zeer nostalgisch tintje voor mij. Het was een van mijn favoriete nummers op het debuutalbum van The Rolling Stones. Het eerste album, dat ik als prille tiener kocht. Thinkin’ About You Baby wordt voornamelijk gevuld met goed gekozen covers van Little Walter, Otis Rush, Mose Allison, James Booker , Buddy Guy en Junior Wells, waarin New Orleans nooit ver weg lijkt. De titelsong, Just Because en Love, Love, Love zijn van eigen hand en doen niet onder voor het overige materiaal. Heerlijk plaatje van doorgewinterde muzikanten.
Theo Volk
Releasedatum: 1 januari 2018 Snakeygator Music





Beady Belle - Dedication


De Noorse jazzband Beady Belle werd in 1999 opgericht door zangeres Beate S. Lech samen met haar toekomstige man Marius Reksjø, nadat ze waren aangemoedigd door labeleigenaar en muzikant Bugge Wesseltoft. Beate en Marius kennen elkaar van de tijd dat ze samen aan de universiteit van Oslo studeerden. De eerste vijf albums, die de band maakte werden voornamelijk beheerst door jazz en acid-jazz met af en toe een snuifje elektronica en invloeden uit andere genres. Hun carrière nam een grote vlucht in 2005 dankzij Jamie Cullum, die Beady Belle meenam op een grote tournee. In 2015 hield de oorspronkelijke band op te bestaan. Vanaf dat moment gebruikt Beate de naam Beady Belle voor haar solo activiteiten. In 2016 bracht ze het toepasselijk getitelde On My Own op de markt. Dat album kon mij nog niet volledig inpakken. Aanstaande vrijdag verschijnt Dedication, waarop ze verder gaat op de met de voorganger ingeslagen weg. Het album kan gezien worden als een eerbetoon aan haar grote muzikale helden als Stevie Wonder, Marvin Gaye, Donny Hathaway en Aretha Franklin. Wat mij deze keer over de streep trok, is het heerlijke funky karakter van de meeste songs, mede dankzij de elektrische bas van Marius. Een belangrijke rol bij het bepalen van het geluid op Dedication is weggelegd voor David Wallumrød (Knut Reiersrud, Thomas Dybdahl), de beste toetsenist van Noorwegen. Hij neemt een groot aantal instrumenten voor zijn rekening. Ondanks dat Beate van huis uit eigenlijk een jazz zangeres is, kan ze uitermate goed uit de voeten met soul en moderne r&b. Bovendien bezit haar stem een heerlijk hees randje. In de loop der jaren heeft ze veel podiumervaring opgedaan, ze trad al op in achtentwintig landen. Die ervaring zal volgende week donderdag volop benut worden als ze in Rotterdam optreedt en het funky materiaal van haar nieuwe album komt voorstellen.
Theo Volk
Releasedatum: 18 mei 2018 Jazzland Recordings
Beady Bell live:
24 mei ROTTERDAM: LantarenVenster

Paul Messinger - Love Will Find You: 9 Degrees of Relationship


Zijn vorige album America 2.0 : Assorted Tales and New Myth wist de nodige indruk op mij te maken. In de liedjes daarop vertelde hij op geëngageerde wijze verhalen over de mensen om hem heen en en passant schetste hij een beeld hoe het is om te leven in het Trump tijdperk. Ook muzikaal gezien wist hij gemakkelijk vijf kwartier de aandacht vast te houden met een gevarieerde mix van rock, blues, gospel, folk tot aan reggae. Het leverde terecht een aantal positieve recensies op, waaronder van No Depression. Opvolger Love Will Find You: 9 Degrees of Relationship ligt gelukkig in het verlengde van de voorganger. Opnieuw levert hij een gevarieerde melting pot aan stijlen, want volgens Paul “Different stories require different musical styles to tell them.”. In zijn manier van liedjes schrijven laat hij zich beïnvloeden door Beck en Frank Zappa tot aan Bob Marley. Vanaf opener Just a Man, een duet met PJ Trasmil, is het weer genieten geblazen. Uiteraard ontbreken zijn unieke manier van zingen en harmonicaspel niet. Het album bevat negen thema’s: Trust, Delusion, Perseverance, Faith, Regret, Courage, Betrayal, Patience en Satisfaction. Een van de hoogtepunten is titelsong Love Will Find You, een verwijzing naar de liefde tussen Paul en zijn vrouw Sandra-Jean. Zij vormt een grote inspiratiebron voor hem en daarom is het album aan haar opgedragen. Wie net als ik de voorganger een warm hart toedichtte, gaat zich volgens mij geen buil vallen aan Love Will Find You: 9 Degrees of Relationship.
Theo Volk
Releasedatum: 25 mei 2018 Eigen beheer

David Gerald - N2U


Zijn ouders komen van het platteland van Mississippi, maar besloten om hun kinderen een betere toekomst te bezorgen en daarom te verhuizen naar Detroit. David is de jongste van hun elf kinderen. Hij begon gitaar te spelen op zijn veertiende en werd beïnvloed door Prince en andere jaren tachtig rockgitaristen. Zijn buurman was gitarist en gaf hem een paar afgeleefde gitaren, tot de tijd dat hij eindelijk genoeg geld bij elkaar had gespaard om een fatsoenlijk exemplaar te kopen. Hij had in die tijd veel moeite om bandjes bij elkaar te houden en leerde noodgedwongen ook toetsen, bas en drums te spelen. Rond zijn vierentwintigste werd zijn carrière serieus en begon hij te experimenteren met computers en met het schrijven van eigen liedjes. Daarnaast speelde hij covers van onder anderen Albert King, ZZ Hill, B.B. King en Stevie Ray Vaughan. Anno 2018 toert hij met zijn band door heel Amerika, en speelt dan geregeld op grote fevistals. Zijn debuutalbum Hell and Back werd in 2009 nummer 1 in de ReverbNation blues charts for Michigan Blues artists. Zijn fans moesten lang wachten op opvolger N2U, maar dat wachten is het absoluut waard geweest. Twee vooruitgesnelde video’s schiepen al voor hoge verwachtingen. David maakt blues, die op een zeer prettige manier geïnjecteerd is met rock en soul. Acht van tien songs schreef hij zelf en speelde hij in zijn eentje in, bovendien was hijzelf geluidsman en mixte de songs zelf. Daarnaast vertolkt hij met zijn band live Hug You Squeeze You van John Lee Hooker en Willie the Wimp van Ruth Ellsworth-Carter. Op cdbaby staat aanbevolen als je van Michael Jackson, Prince en Stevie Ray Vaughan houdt. Zelf zou ik daar Jimi Hendrix aan willen toevoegen. Heerlijk relaxt plaatje van een uitstekend zanger en gitarist.
Theo Volk                       
Releasedatum: 25 mei 2018 Eigen beheer

Pitou - I Fall Asleep So Fast


In 2016 wist haar eigenzinnige, indringende en wonderschone debuut ep Pitou mij volledig te betoveren. In mijn recensie trok ik vooral vergelijkingen met de door mij in hoge mate bewonderde zangeressen Diane Cluck en Alela Diane. Net als deze dames volgt Pitou Nicolaes zelfbewust en eigenzinnig haar eigen pad. Reeds bij de release van haar debuut gaf ze aan dat de volgende schijf wederom een ep zou worden en dat ze meer aandacht zou gaan besteden aan de productie. Jurriaan JJ Sielcken is producer van dienst en speelt bovendien bas, mellotron, synthesizer en toetsen en verzorgde daarnaast het geluid. Een producer trouwens met een behoorlijke staat dienst, want hij werkte onder anderen met Herman van Veen, Jett Rebel, Lucas Hamming en Mevrouw Tamara. Laatstgenoemde is een van de vele achtergrondzangeressen die te horen zijn op I Fall Asleep So Fast. Die ruim aanwezig achtergrondzang in de eerste vijf liedjes is een van de meest in het oor springende veranderingen. Wat mij nog meer opvalt is dat haar zang minder alle kanten op fladdert, meer in dienst van het liedje. Haar zang is minder overheersend geworden, waardoor de begeleiding wat meer op de voorgrond treedt, zoals duidelijk te horen is op Give Me a Glass. Uiteraard blijft haar hemelse zang haar grootste wapen en bezorgt ze mij vooral kippenvel in opener Cabin en A Moment Alone. Dat eigenzinnigheid succes niet in de weg hoeft te staan bewees zielsverwant Tamino. Pitou verzorgde vorige maand nog zijn voorprogramma in drie uitverkochte shows. Vandaag is de releaseshow van het bijzonder geslaagde I Fall Asleep So Fast in Bitterzoet, hopelijk wordt haar zegetocht net zo groot als die van Tamino.
Theo Volk
Releasedatum: 13 mei 2018 Mink Records
Pitou live:

17 tot 19 mei BRIGHTON (UK) : The Great Escape
2 juni ZWOLLE: Minstrel Festival
5 juni BRUSSEL: AB Club (double bill with Jay Som)
10 juni HILVARENBEEK: Best Kept Secret
20 juli SOUTH YORKSHIRE (UK): Underneath the Stars Festival

Shakedown Tim & The Rhythm Revue - Shakedown’s Th’owdown


Gisteren verschenen een drietal fraaie releases in Nederland, gelukkig bleef België niet achter. Tim Ielegems en zijn kornuiten brachten hun fraaie tweede schijf Shakedown’s Th’owdown op de markt. Als producer wist Tim de legendarische mondharmonicaspeler James Harman te strikken, die niet alleen de producerstoel bemand, maar ook op een drietal nummers zijn bluesharp van stal haalt. De keuze voor Harman was een uitstekende, het leverde namelijk een gevarieerd en relaxt album op. Het album bevat een heerlijke mix van rock ‘n’ roll, rhythm & blues, mambo, jump en uiteraard blues. In zijn muziek staat Tim met twee benen in de blues van de vorige eeuw, maar de teksten zijn van anno 2018, getuige een titel als I Will Unfriend You. De thema’s behandelen onderwerpen als hoe de mensheid overleeft in het digitale tijdperk, maar de meeste zijn universeel : liefde, seks en tegenslag. Vooral in de langzamere nummers weten de heren mij te overtuigen, No More Fightin’ is dan ook het absolute hoogtepunt voor mij. Een glansrol is hier weggelegd voor gastmuzikant Gene Taylor op piano. Bart Stone zorgt trouwens voor het betere scheurwerk op tenor- en baritonsax. In The Way It’s Gonna Be zingt Tim een beklijvend duet met de ervaren zangeres Kathleen Vandenhoudt. Dit nummer zou zeker niet misstaan hebben op Jumpin’ Jive van Joe Jackson. En het rammelende I Wanna See You Baby op Then Play On van Fleetwood Mac. Shakedown’s Th’owdown is typisch zo’n album, wat door zijn gevarieerdheid en relaxte karakter veel luisteraars zal gaan aanspreken.             
Theo Volk
Releasedatum : 11 mei  Rhythm Bomb

Jellephant & the Phantoms - Skeletons


Tien jaar duurt de muzikale carrière nu van Jelle Haagsma. Vooral in zijn beginperiode was zijn muziek experimenteel. Veelal instrumentaal en elektronisch, door hemzelf omschreven als “music for film”. Hierna vervolgde hij zijn zoektocht door akoestische liedjes met gitzwarte teksten te componeren. In 2014 begon hij de semi psychedelische garageband Jellephant & the Phantoms. De groep bracht tot nu toe drie goed ontvangen albums uit. Het zorgde voor veel liveoptredens en waren ze al te zien in bekende poptempels als Patronaat, MEZZ en Luxor Live. Het nieuwe album Skeletons werd deze keer opgenomen in een klamme, donkere kelder. Wat gebleven is het psychedelische jaren zestig geluid. Uiteraard is de invloed van The Brian Jonestown Massacre weer te horen. Wat nieuw is dan de songs een stuk dynamischer klinken en er hier en daar rootsinvloeden doorklinken. Soms hoor je ook de invloed van Bo Diddley in het heerlijke gitaarspel. Het ritme van Diddly Diddly associeer ik trouwens heel erg met Magic Bus van The Who. Naast fraai gitaarspel worden de songs verfraaid met mooi orgelspel en koortjes. De lichtvoetige liedjes spreken zonder uitzondering direct aan. De sound staat echter in schril contrast met de teksten. Die staan bol van angst, verwarring en ontevredenheid. Of zoals het Jelle het zelf zegt : “Dit contrast is precies wat deze plaat zo intrigerend maakt: toegankelijk maar rafelig, lichtvoetig maar duister”. Daar heb ik verder niets meer aan toe te voegen. Het album wordt vanavond ten doop gehouden in Brigant, Arnhem. Voor meer liveoptredens, kijk hier.       
Theo Volk
Releasedatum: 11 mei 2018 Brighter Records

Meadowlake - Meadowlake


Het ontstaan van de Groningse groep Meadowlake voert in feite terug naar het jaar 2006, wanneer een hechte vriendengroep ontstaat. In 2012 beginnen ze, in eerste instantie met zijn zevenen, muziek te maken. Al spoedig haken er twee af. De drie heren en twee dames brachten tot nu toe een ep in eigen beheer uit, Elegy en digitaal via Bandcamp Singles, waarop een mix van dreampop, post-rock en ambient te horen is. Sinds begin 2013 treden ze live op. Enigszins verwarrend hebben hun debuutalbum Meadowlake en Singles dezelfde hoes. Alle vier ijzersterke liedjes van Singles zijn terug te vinden op het debuut. Hot Punch en Heavy gaan over afsluiten en dingen achterlaten. Twee leden van de groep verloren vrij recent hun moeder. Eerstgenoemde song roept bij henzelf associaties op met U2.  Ze hebben bij het creatieproces natuurlijk veel inspiratiebronnen gehad en hebben tijdens het opnameproces veel gesproken over een aantal bands, waaronder over My Bloody Valentine, The Cure en Joy Division. Specifieke invloeden waren volgens zanger Jarno Olijve, Interpol, The National, Slowdive, Moss, Lower Dens en The Antlers. Hij is degene die de ideeën voor de liedjes aandraagt, die dan met de groep verder worden uitgewerkt. Zo ontstonden op die manier een dertigtal nummers, waarvan er uiteindelijk een tiental op Meadowlake terechtkwamen. Vanaf de eerste beluistering werd ik trouwens volledig ingepakt door het album, wat ik vooral als erg meeslepend ervaar. Ik ben ervan overtuigd, dat ik niet de enige zal zijn. Of zoals een Australiër het liedje Heavy na afloop van een live optreden omschreef “The song hit me like a ton of bricks”. Morgen wordt het album ten doop gehouden in Vera. Volgend week staan ze in de legendarische Cavern Club in Liverpool, misschien het begin van een welverdiende doorbraak naar het grote publiek in binnen- en buitenland? 
Theo Volk
Releasedatum: 11 mei 2018 Eigen beheer
Meadowlake live :
MAY 11 2018 | VERA: ALBUM RELEASE SHOW | GRONINGEN, NL
MAY 16 2018 | WEST STREET LIVE | SHEFFIELD, UK
MAY 17 2018 | THE CAVERN CLUB | LIVERPOOL, UK
MAY 18 2018 | THE CAVERN PUB | LIVERPOOL, UK
MAY 19 2018 | THE BLACK SWAN | BRADFORD, UK
JUN 10 2018 | PODIUM GIGANT | APELDOORN, NL

Sean Christopher - Yonder


Voordat ik mijn recensie ging schrijven wist ik absoluut niets over Sean Christopher de Vries. Het begeleidende persbericht had ik nog niet gelezen en ging er vanuit te maken te hebben met een Engelse singer-songwriter. Blijkbaar heb ik een aantal jaren onder een steen geleefd, want met zijn band Moonpilot werd hij met het nummer Caroline in 2010 verkozen tot Serious Talent op 3FM. Bovendien heeft een zijn sporen reeds verdiend in het popcircuit. Daarnaast maakte hij naam als liedjesschrijver voor anderen en maakte hij tv-commercials. Hij beschikt over een gedegen muzikale opleiding, want hij studeerde jazz drums aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en muziekproductie aan Codarts in Rotterdam. Al die ervaring benutte hij voor zijn fraaie album Yonder. De ingetogen opener A Thousand Hues, reeds eerder op single uitgebracht en binnen twee maanden meer dan een miljoen keer beluisterd op Spotify, zet direct de toon. Een liedje vol sfeer en met een filmisch karakter. Bovendien krijgt het nog meer zeggingskracht door zijn fraaie hese stem. De titel Yonder koos hij omdat hij zichzelf als een dromer ziet. De muziek heeft geregeld iets dromerigs. De thema’s op het album variëren van liefde, verlies, angst en woede en hebben vaak op hemzelf betrekking. Een belangrijke rol bij het tot stand komen van het album speelde zijn vader. Bij een bezoek bracht zijn vader een van zijn flamenco gitaren mee. Het instrument gaf hem een nostalgisch gevoel en bepaalde het geluid voor Yonder. Hij beperkte zich bij het schrijven van de liedjes tot gitaar en zang. Moederziel alleen nam hij de liedjes op in zijn zelfgebouwde studio in Den Haag. Het leidde tot een persoonlijk en bovendien verslavend album. Yonder is een album waar je heel gemakkelijk naar teruggrijpt, aanrader! 
Theo Volk
Releasedatum: 11 mei 2018 Teafrost
Abonneren op: Posts (Atom)