Guido Belcanto - Liefde & Devotie


Voordat de in Turnhout geboren Guido August Constancia Versmissen onder eigen naam platen ging uitbrengen was hij in de jaren zeventig zanger voor balorkesten, straatzanger en variétéartiest. Zijn eerste roem als soloartiest verkreeg hij in 1989 met de single Op het zeildoek van de botsauto’s. Sinds die tijd brengt hij regelmatig albums uit, waarvan La Comédie Humaine mijn grote favoriet is. Wat mij vooral zo aantrekt in de liedjes van deze vertolker van het levenslied is de vaak aanwezige humor en zelfspot. Ook op Liefde & Devotie ontbreekt die natuurlijk niet, in Meneer de Politieman drijft hij weer de spot met zichzelf, de fraaie muziek is overigens van Admiral Freebee. Het repertoire bestaat dit keer voor een gedeelte uit eigen nummers en een aantal op muziek van anderen met eigen teksten. Tot de fraaiste nummers van eigen hand behoren Al Die Verspilde Schoonheid, Beste Anna en het stevige Uniek Specimen van de Menselijke Soort. In Laarzen van Spaans Leder op muziek van Bob Dylan zingt hij een beklijvend duet met Kimberley Claeys. Tot de prijsnummers kan de door Nick Cave bekend geworden traditionele murder ballad Henry Lee gerekend worden. Guido zingt het samen met Nathalie Delcroix. Uiteraard wordt Guido ook dit keer weer bijgestaan door zijn uitstekende muzikanten, Het Broederschap. Zijn trouwe fans kunnen weer zeer tevreden zijn, ik in ieder geval wel.   
Theo Volk

Releasedatum: 29 september 2017 Starman Records

Website: http://www.guidobelcanto.be/index.cfm


JW Roy & The Royal Family - A Room Full of Strangers


Ter gelegenheid van zijn twintigjarig jubileum brengt de sympathieke slagerszoon uit Knegsel vandaag zijn album A Room Full of Strangers uit. Morgenavond wordt de cd ten doop gehouden in een reeds uitverkochte show, uiteraard dichtbij zijn geboortegrond, de Effenaar in Eindhoven. Ondersteund door onder anderen Guus Meeuwis en natuurlijk ontbreekt jeugd- en boezemvriend meester-gitarist Ruud van den Boogaard niet. Samen met hem schreef hij namelijk in zijn jeugd zijn eerste liedjes. Voor zijn vorige, zeer fraai vormgegeven boek en album Dry Goods & Groceries componeerde Roy zelfs een liedje over Ruud, namelijk Building a Dream. Twintig jaar later mogen we zeggen dat zijn muziekcarrière inderdaad goed van de grond is gekomen. Met dank aan mensen als Johan Derksen, Bert van de Kamp en uiteraard de helaas onlangs ontvallen Geert Henderickx, die americana een warm hart toedroegen, toen dit genre alles behalve dan populair was in Nederland. Intussen is dat duidelijk veranderd en heeft op dit moment Ilse DeLange een populair tv-programma over de countrymuziek bij de publieke omroep, Ilse’s veranda. Op het nieuwe album is een fraai, klein gehouden duet van  JW en Ilse terug te vinden, het toepasselijk getitelde We’re Still Here, want ook Ilse bracht bijna twintig jaar geleden haar eerste album uit. Andere bekende namen die acte de présence geven zijn Michael Prins, Lea Kliphuis en de tweelingbroers van Tangarine. Ook zingt JW een ontroerend duet met broer Jeroen in Broke Brothers. The Royal Family die bestaat uit gitarist Cok van Vuuren, toetsenist Roel Spanjers, bassiste Judith Renkema en drummer Rob Wijtman laten een breder geluid horen dan op de voorganger. Andermaal bewijst JW dat hij niet voor niets al zo lang rondloopt in de muziekwereld. A Room Full of Strangers wordt samen uitgebracht met het platenlabel Concerto Records, dat sinds een paar jaar zelf albums uitbrengt, een zeer toe te juichen initiatief. Eind januari start de uitgebreide tournee ter ondersteuning van deze fraaie release.    

Theo Volk

Releasedatum: 29 september 2017 Royal Family Records / Concerto Records

Website: http://jwroy.nl/



Tine Thing Helseth - Never Going Back


In augustus werd de jonge klassieke trompettiste Tine Thing Helseth dertig. Sinds haar BBC Proms debuut in 2013 gaat het haar erg voor de wind. Ze speelde reeds met een groot aantal toporkesten over de gehele wereld, waaronder met ons eigen Rotterdams Philharmonisch Orkest, waarmee ze vorig jaar december nog twee concerten in de Doelen gaf. Haar repertoire bestaat voornamelijk uit de grote klassieke namen, maar daarnaast speelt ze ook werk van bijvoorbeeld Astor Piazzolla en Kurt Weill. Haar grote schare trouwe fans zullen verrast worden door haar nieuwe album Never Going Back, hopelijk net als ik, op een zeer positieve manier. Deze keer geen bekend klassiek repertoire, maar negen zelf geschreven liedjes. Liedjes die een mix zijn van pop en jazz. Ze zijn sereen, catchy en melodisch. Zelf omschrijft ze het album als volgt : “All the songs on my new album are from the same period in my life. They are all about the same. The experiences have the same feelings, colors, thoughts, descriptions. It’s as if they’re all connected, and they all try to describe the  same  - but in different ways. Therefore, are the songs and sounds in the same landscape. They simply belong in the same world. Never Going Back is to me a great description of this specific time which has been, and which I will not return to.” Ze zingt voor de eerste keer en op een manier alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Het is dan ook voor mij een volkomen raadsel, dat ze nu pas met een vocaal album op de proppen komt, want ze beschikt over een prachtige stem. Ze wordt omringd door uitstekende musici, waarvan vooral  Mathias Eick en jazzgitarist Jarle G. Storløkken een belangrijke rol spelen. Laatstgenoemde schreef mee aan het zeer catchy titelstuk en bijzonder fraaie afsluiter Unspeakable. Het klassieke tintje wordt verzorgd door het strijkkwartet Oslo Strings. De komende tijd geeft Helseth veel klassieke concerten, de grote vraag is voor hoelang nog. Never Going Back is in meerdere opzichten een bijzonder aangename verrassing en behoort voor mij tot de fraaiste releases van 2017.     
Theo Volk
Releasedatum: 13 oktober 2017 Grappa 
Website: http://www.tinethinghelseth.com/



Richard van Bergen & Rootbag - Walk On In


In november wordt Richard van Bergen zestig, maar hij heeft nog steeds de gedrevenheid van een beginnend artiest. En is hij nog steeds verliefd op zijn gitaar. Heel regelmatig verschijnen er op zijn Facebookpagina filmpjes, waarop een druk repeterende van Bergen te zien is. Maar ook in de praktijk is hij vaak samen met Jody van Ooijen (drums) en Roelof Klijn (bas) te vinden op festivals als Blues Peer, Zwarte Cross en Moulin Blues. Al deze in het verleden op gedane ervaring hoor je duidelijk terug op hun tweede schijf Walk On In. Het debuutalbum werd al lovend ontvangen, Willem Jongeneelen van Oor noemde het zelfs één van de beste rootsalbums ooit in Nederland gemaakt. Het nieuwe album is wat mij betreft nog een klasse beter. Het is te horen dat het trio nog meer naar elkaar is toegegroeid. Natuurlijk is de muziek ook deze keer weer ondergedompeld in de Delta blues, swampy R & B, maar hoor je ook af en toe rock- en funkinvloeden. Niet voor niets is Jimi Hendrix de grote favoriet van Richard. In Middle of the Night is dat bijvoorbeeld terug te horen. Regelmatig zijn de liedjes erg catchy, groovy, funky of bezitten ze ijzersterke refreinen. That’s What You Do to Me is de toepasselijke titel van zo’n liedje met een memorabel refrein. Al meer dan een week krijg ik het niet meer uit mijn hoofd. Af en toe worden de heren op voortreffelijke wijze ondersteund door Erik en Roel Spanjers en mondharmonicavirtuoos Gait Klein Kromhof. Het zijn niet voor niets drie veelgevraagde gastmuzikanten. Het album bevat elf eigen composities van Richard en een opmerkelijke, korte soloversie van de gospel traditional I’m Willing. Walk On In is het fraaiste bluesalbum, wat dit jaar in Nederland tot nu toe verschenen is. 

Theo Volk

Releasedatum: 29 september 2017 Naked






Marry Waterson & David A. Jaycock - Death Had Quicker Wings Than Love


Lal, Norma en Mike Waterson zijn grote namen in de rijke Britse folkhistorie. Lal en Mike zijn ons helaas al ontvallen, maar hun cultklassieker Bright Phoebus uit 1972 stond door de recente heruitgave weer volop in de belangstelling. Het was een baanbrekend album, dat nieuwe impulsen gaf aan de wat vastgeroeste traditionele folkmuziek in die tijd. De oorspronkelijke opnames werden mede door Lal’s dochter Marry opgekalefaterd. Marry behoort samen met nicht Eliza Carthy tot de vaandeldragers van de hedendaagse folk. Beiden bewandelen nieuwe wegen. Eliza bracht onlangs met haar Wayward Band het voortreffelijke Big Machine uit. Marry werkte eerder met broer Oliver Knight, met wie ze twee mooie albums maakte. Twee jaar terug begon ze samen te werken met David A. Jaycock, wat nu een gouden greep blijkt te zijn. Two Wolves werd unaniem lovend ontvangen in de pers. Het is een volstrekt uniek album, gevuld met liedjes met een volledig eigen signatuur. Marry’s stem en frasering zijn net zo apart als die van haar moeder Lal. Haar moeder schreef teksten die cryptisch en mysterieus waren, ook daarin gaat de vergelijking tussen moeder en dochter op. Haar manier van liedjes schrijven is opmerkelijk, doordat ze geen enkel instrument bespeelt. Ze begint gewoon met flarden tekst, welke daarna eerst in een melodie wordt gegoten en vervolgens ontstaat het ritme. Daarna legt ze het vast op haar Iphone. Vervolgens laat ze het aan anderen horen. Op deze wijze ontstond ook Two Wolves. David voelde de rudimentaire opnames goed aan en wist ze samen met Marry tot prachtig uitgewerkte songs te vervolmaken. Voor Death Had Quicker Wings Than Love heeft Marry de ambities nog wat opgeschroefd, omdat ze met producer Adrian Utley (Portishead, Patti Smith) wilde samenwerken. Utley liet het bij de productie gelukkig vooral draaien om Marry’s stem en  David’s gitaar, slechts spaarzaam werden andere instrumenten ingezet. Dat komt de homogeniteit ten goede zonder dat het eenvormig wordt. Utley besteedde erg veel tijd in de plaats van de opnames en de plaatsing van de microfoons. De chemie tussen Marry en David is nog steeds volop aanwezig, het album en het artwork is van dezelfde klasse als zijn voorganger. Een album waar je niet snel op uitgeluisterd zult raken.         
Theo Volk
Releasedatum: 29 september 2017 One Little Indian Records




The Clientele - Music for the Age of Miracles


Het laatste levensteken van The Clientele dateert alweer uit 2010, de EP Minotaur. Dat had meerdere redenen. Allereerst stichtte de spil van deze groep Alasdair MacLean samen met Lupe Núñez-Fernández een gezin. Daarnaast brachten ze samen onder de naam Amor de Dias twee fraaie albums uit. Music for the Age of Miracles is het eerste album voor een nieuw label, Tapete Records. Veel is er niet veranderd in de muziek sinds het voortreffelijke album Bonfires on the Heath uit 2009. Op het nieuwe album werkt MacLean weer samen met Anthony Harmer, ze waren elkaar midden jaren negentig uit het oog verloren. Na die tijd heeft Harmer zich verdiept in de Santoor, de Iraanse variant van de dulcimer. Een tijdje terug vroeg MacLean zich af hoe het Harmer zou zijn vergaan en zocht contact. Die op zijn beurt stelde voor om eens een keer samen te jammen. Ze hoefde niet ver te reizen, want ze bleken slechts drie straten van elkaar te wonen. Zelf omschrijven ze de thema’s van de nieuwe schijf als : “Birth, rebirth, the ghost in the trees, something on the edge of sight, the faces we love, childhood, parenthood, the dance of our days, music for the age of miracles”. Muzikaal gezien borduren ze verder in het dreampop genre. Uiteraard worden de liedjes ingetogen gezongen door MacLean en ook de strijkers ontbreken niet. Het album had bij mij wel even tijd nodig om te overtuigen, het is goed dat ze weer terug zijn.    

Theo Volk

Releasedatum: 22 september 2017 Tapete Records





Chloë Chadwick - Dustbowl Jukebox


Naar eigen zeggen nam het tot stand komen van haar debuutalbum Dustbowl Jukebox zo’n twee decennia in beslag. Deze tweeëndertigjarige singer-songwriter groeide op in Staffordshire, maar woont de laatste jaren in het noordoosten van Engeland. Het leverde haar de bijnaam The Northern Country Queen op. Haar begeleidingsband bestaat uit Mark Bushell (gitaar), Scott Riby ( drums en percussie), Nick Bayes ( bass) en James Clarke (toetsen), alle vier uitstekende muzikanten. Chloë is niet in een hokje te plaatsen, het varieert van pop, rock, country, blues tot soul. Veelal zijn het uptempo liedjes, die erg catchy zijn en voorzien van aanstekelijke ritmes. In dit type song klinkt haar stem vrij krachtig. Maar in ingetogen songs als Never Change is die stem breekbaar en hoor je tevens een heerlijk hees randje. Veelal gaan de liedjes over de liefde, Never Change gaat over liefdesverdriet. Het ingetogen Big River schreef ze voor haar levenspartner Lorayne, die haar al vele jaren door dik en dun steunt. Een beetje vreemde eend in de bijt is Iamnotamachine, waarin een heerlijke piano de hoofdrol voor zich opeist. Doordat de muziek erg goed in het gehoor ligt, zal dit album een grote groep muziekliefhebbers aanspreken. Door een aantal critici werd al lovend geschreven over Dustbowl Jukebox, onder meer door No Depression. Het debuut van Chloë heeft lang op zich laten wachten, maar ze mag meer dan tevreden zijn over het uiteindelijke resultaat.  
Theo Volk
Releasedatum: 30 juni 2017 Eigen beheer




The Weather Station - The Weather Station


Heel toevallig ontdekte ik Tamara Lindeman (aka The Weather Station en  aka Tamara Hope), doordat ze meezong op het fraaie titelnummer van Will Strattons Grey Lodge Wisdom. De tweeëndertigjarige singer-songwriter uit Toronto brengt sinds 2008 muziek uit, The Weather Station is haar vierde album. Dat lijkt een bescheiden aantal, maar ze acteert ook nog naast haar muziekcarrière. Sinds haar veertiende speelt ze in films en daarnaast ook veel in tv-films en tv-series. Haar vorige album Loyalty werd geproduceerd door Afie Jurvanen (aka Bahamas), een van de beste singer-songwriters, die er in Canada rondlopen. Deze keer hield ze zelf de touwtjes in handen, met nog wel een adviserende rol voor Jurvanen. Ze schreef alle nummers en strijkers arrangementen. Dat laatste deed ze meer dan verdienstelijk voor het buitengewoon aanstekelijke  Kept it all to myself. Dezelfde aanstekelijkheid bezit Thirty, waarin op subtiele wijze een fluit te horen is. Haar stem heeft af en toe wat weg van die van Aimee Mann. Haar frasering en stembuigingen zijn vaak opmerkelijk. De intelligente en gedetailleerde teksten hebben veelal op haar eigen gevoelens en gedachtes betrekking. Naast uptempo songs ook een aantal meer ingetogen nummers. De songs worden zonder uitzondering fraai ingekleurd, vaak ook met strijkers. Lindeman is duidelijk gegroeid als songschrijver en The Weather Station is absoluut haar fraaiste en meest ambitieuze werkstuk tot nu toe. Het album is onder anderen binnenkort verkrijgbaar tegen een zeer schappelijke prijs en zonder verzendkosten bij de webschop van De Konkurrent, die overigens veelal onbekende, maar zeer interessante releases aanbieden.  
Theo Volk
Releasedatum: 6 oktober 2017 Paradise of Bachelors

The Weather Station live (samen met Will Stratton):
20-10 GENT: Trefpunt
21-10 UTRECHT: Ramblin Roots Festival
26-10 AMSTERDAM: Tolhuistuin

James Elkington - Wintres Woma


De afgelopen tijd kreeg het debuutalbum Wintres Woma van James Elkington al de nodige aandacht in de pers, maar nog een klein beetje extra kan volgens mij geen kwaad. Wintres Woma is oud Engels voor het geluid van de winter, een term welke hij toevallig tegenkwam in een historisch boek. Singer-songwriter Elkington groeide in de jaren zeventig en tachtig op in Engeland, maar woont tegenwoordig aan de andere kant van de oceaan. Hij heeft al een enorme staat van dienst, hij werkte bijvoorbeeld al met Richard Thompson, Joan Shelley, Michael Chapman en Jeff Tweedy. In de studio van laatstgenoemde werd het album opgenomen.  Naast folk, verbreedde hij zijn muzikale spectrum door uitstapjes naar de (progressieve) rock en jazz. Zijn debuut wordt vooral geïnspireerd door de folk van de late jaren zestig en zeventig. In de opener Make it Up hoor je in het gitaarspel direct de invloed van Nick Drake. Zijn gitaarspel is zijn belangrijkste troef, want dat is fenomenaal. Richard Thompson is niet voor niets zo lovend over hem. Daarnaast beschikt hij over een prettige bariton.  Ook als songschrijver verstaat hij zijn vak. Op een na zijn alle liedjes door hemzelf geschreven. Opmerkelijk is zijn cover van de traditional The Parting Glass, want die wordt hier instrumentaal vertolkt. Van oorsprong was het een lied, wat a capella gebracht werd. Hij wordt slechts spaarzaam door anderen begeleid en zijn er af en toe americana-invloeden te horen. Vooral liefhebbers van het betere gitaarspel zullen Wintres Woma kunnen appreciëren.      
Theo Volk
Releasedatum: 20 juni 2017 Paradise of bachelors



Angelo De Augustine - Swim Inside the Moon


Eigenlijk was Sufjan Stevens van plan alleen nog maar eigen werk uit te gaan brengen op zijn Asthmatic Kitty-label. Na het horen van opnames, die bestemd waren voor het tweede album van Angelo De Augustine veranderde hij direct van gedachte. Niet alleen Sufjan Stevens en ik hoorden direct dat deze vierentwintigjarige jongeman uit Californië bulkt van het talent. Ook onder anderen Thomas Bartlett (The Gloaming) onderkende al eerder zijn muzikale kwaliteiten. Op de binnenhoes bedankt Angelo een groot aantal mensen, die een groot aandeel hadden in zijn muziekcarrière. In de eerste plaats zijn moeder, die in haar eentje hem een zorgeloze en zorgzame jeugd bezorgde. Zijn carrière begon reeds tien jaar geleden. Twee jaar geleden was hij gedwongen een periode rust te nemen door een ziekte, die zijn stem bedreigde. Gelukkig herstelde zijn stem volledig. De gebruikte opnamemethode was eenvoudig. Hij gebruikte een Shure SM57 microfoon, die geplaatst werd in de badkamer en zijn analoge opname apparatuur stond in de kamer ernaast. Opnemen in een badkamer is overigens niet nieuw, Jim Morrison deed het al voor het album L.A. Woman. Op zijn tweede album Swim Inside the Moon houdt Angelo zijn breekbaar gezongen liedjes klein. Naast zijn akoestische gitaar maakt hij spaarzaam gebruik van synthesizers, elektrische gitaar en de honderd jaar oude piano van zijn moeder. Dat het album uitgekomen is op Asthmatic Kitty, is niet vreemd, je zou hem kunnen zien als de missing link tussen Sufjan Stevens en Elliot Smith. Daarnaast hoor je in het gitaarspel ook af en toe de invloed van Nick Drake. Het lijkt me dan voor de hand liggen, dat liefhebbers van zowel Sufjan Stevens en Elliott Smith, maar ook die van Nick Drake, waarschijnlijk dit album zullen gaan omarmen als een dierbaar kleinood. In november komt Angelo naar de lage landen voor een paar concerten. Maar voorafgaande zal hij nog een aantal concerten in Amerika en Canada verzorgen met een ander opmerkelijk talent, Moses Sumney. Hopelijk gaat u begin november kijken naar dit buitengewone talent.        
Theo Volk
Releasedatum: 18 augustus 2017 Asthmatic Kitty

Angelo De Augustine live:

04-11 DEN HAAG: Crossing Border Festival
05-11 MAASTRICHT: Lumière
07-11 BRUSSEL: Botanique / Rotonde

Valparaíso - Broken Homeland


Drijvende krachten achter Valparaíso zijn Hervé en Thierry Mazurel. Voordien oprichters van de Franse cultgroep Jack The Ripper. Een experimentele groep die een viertal albums maakte. De groep hield op te bestaan omdat hun zanger het voor gezien hield. De overgebleven leden formeerden hierop de experimentele groep The Fitzcarraldo Sessions, dat gezien kan worden als de voorloper van Valparaíso vanwege dezelfde werkwijze. Een vaste groep muzikanten, die werkte met wisselende zangers en zangeressen. Het album We Hear Voices werd uiterst lovend ontvangen in Frankrijk. Er werd samengewerkt met niet bepaald de minsten, onder anderen met Stuart Staples van Tindersticks en Joey Burns van Calexico. Valparaíso bestaat naast Hervé en Thierry Mazurel uit, Matthieu Texier (gitaar), Thomas Belhom (drums) en Adrien Rodrigue (viool en vibrafoon). Allen zijn ervaren indie-rock muzikanten. Een van de redenen om de groep Valparaíso te noemen was de bewondering voor de film …A Valparaíso van de bekende Nederlandse cineast Joris Ivens. De prachtige, intrigerende hoes is een foto getiteld La bellezza perduta van de Italiaanse fotograaf Enzo Crispino, die werkte voor de Italiaanse versie van Vogue. Overigens is de foto bewerkt, de oorspronkelijke tekst van de twee plaquettes is vervangen en bevatten nu subtiele verwijzingen naar de twee groepen waar Hervé en Thierry Mazurel eerder in speelden. Ook subtiel en daarnaast zeer inventief is de wijze waarop de zangers en zangeressen op Broken Homeland worden begeleid. Met name de bijdragen van drummer Thomas Belhom bevallen mij erg goed. De lijst van medewerkers bevat grote namen als Howe Gelb (Giant Sand) en Josh Haden (Spain), maar ook namen die minder tot de verbeelding spreken, maar zeker niet minder zijn, integendeel. De fantastische zangeres Rosemary Standley van de bijzondere Franse groep Moriarty zingt het fraaie Fireplace. De mij onbekende zangeres Phoebe Killdeer zingt drie nummers waaronder de opener Rising Tides, een spannend duet met Howe Gelbe. In het instrumentale Valpariso spelen Christine Ott en producer John Parish mee. Broken Homeland had zeer weinig tijd nodig om mij te overtuigen, het zal mij niet verbazen als dit album gaat opduiken in heel veel eindejaarslijstjes van zowel liefhebbers als critici.   
Theo Volk
Releasedatum : 22 september 2017 Zamora / PIAS
Website: http://www.valparaiso-music.com/

Nits - Angst


Fan van het eerste uur van Nits wil ik mijzelf toch wel noemen. Reeds in de jaren zeventig was ik al getuige van hun liveoptredens. Een enthousiaste en frisse popband, opgericht door twee studenten aan de Gerrit Rietveldacademie, Henk Hofstede en Alex Roelofs, die hun eerste bekendheid kreeg  met hun aanstekelijke single Tutti Ragazzi. Een paar jaar later volgde de grote doorbraak met Nescio, afkomstig van het geweldige album Omsk, waarop ook een verwijzing naar de beeldende kunst was te vinden in de vorm van A Touch of Henry Moore. In de jaren tachtig verschenen nog andere prachtalbums als Henk, en hun bekendste album In the Dutch Mountains. En een tweetal niet te versmaden ep’s, Kilo en Hat, waarvan de laatste absoluut een heruitgave verdient. Hierdoor werd hun populariteit erg vergroot. Anno 2017 is Nits nog steeds erg populair, getuige de uitvoerige tournee, die volgende week zaterdag start in de Mezz in Breda. De aparte hoes en de thematiek maakten mij uitermate nieuwsgierig naar Angst, een album waarop wij als fan vijf jaar moesten wachten. Thema’s van het album zijn de bezetting van Nederland in de Tweede Wereldoorlog, de bevrijding nadien en observaties van het naoorlogse Nederland én Duitsland. Het Nederland van de wederopbouw, waarin de saamhorigheid groot was. De tijd dat je buren nog goede vrienden waren en De Rijdende Rechter nog niet nodig was. Men begreep elkaar erg goed door alle leed wat men meegemaakt had in de oorlog. Het was ook de tijd van “Toen was geluk heel gewoon”. Het leven was nog eenvoudig en overzichtelijk, een televisiezender en piratenzender het REM-eiland. Op zaterdagavond netjes gewassen met het hele gezin voor de buis. Deze nostalgische gedachten schoten door mijn hoofd bij het beluisteren van opener Yellow Socks & Angst. Dit nummer is gedeeltelijk vanuit Hofstedes invalshoek geschreven en deels door de ogen van zijn oma, Pieternel Wijsman. Ook Henk koestert nostalgische gevoelens voor die tijd. Zaterdagavond voor de buis om Rudi Carell te kijken en een zorgzame oma, die een trui voor je breit. En oma ziet haar kleinzoon groot en daarna bekend worden en daardoor ontstaat er bij haar de angst dat hun band minder zal worden. Het familieverleden van Hofstede ken ik niet, maar volgens mij is Radio Orange niet fictief. Het handelt over zijn moeder, die vijf jaar ondergedoken gezeten heeft in de oorlog en over Bevrijdingsdag. Cow with Spleen handelt over de afschuwelijke Hongerwinter van 1944, waarin ongeveer twintigduizend mensen stierven. Ook muzikaal valt er zoals vanouds weer genoeg te genieten. Het artwork is prachtig vormgegeven. Op de binnenkant van de klaphoes staan de heren afgebeeld op het fabrieksterrein van Van Nelle. Koffie, het verbindingsmiddel bij uitstek tussen mensen in de jaren vijftig en zestig. Het tekstboekje bevat twee polaroids gemaakt door Hofstede van zijn grootouders, die trots poseren met het album Tent. Verder bevat het foto’s gemaakt door zijn opa Henk Wijsman van de Torricellistraat in Amsterdam rond 1934. Bijzondere vermelding verdient Paul Telman, voor de zoals altijd uitstekende geluidsopnames. Angst bevat interessante en persoonlijke observaties van de oorlogstijd en van het Nederland en Duitsland na de oorlog.             
Theo Volk
Releasedatum: 15 september 2017 Werf Records

Website: http://www.nits.nl/nits/index.html


Pi Jacobs - A Little Blue


Al in haar jeugd raakte de in San Francisco opgegroeide Pi Jacobs verslingerd aan muziek. Geïnfecteerd door de platencollectie van haar moeder, die bestond uit rock- en soulplaten. Op de middelbare school zong ze al en begon bas en gitaar te spelen en daarnaast ook liedjes te schrijven. Ze woonde later twee jaar in New York om zich daarna definitief te vestigen in Los Angeles. Intussen gepokt en gemazeld  maakt ze muziek, die ze zelf “americana bluesy rock thing” noemt. Tijdens haar laatste tournee speelde ze in het kleine plaatsje Floyd. Mark Hodges, hoofd van het belangrijkste Amerikaanse bluegrass label, Mountain Fever Records, zag haar optreden en was zodanig onder de indruk, dat hij haar onmiddellijk liet tekenen voor zijn nieuwe americana-label Travianna Records. Op haar nieuwe album A Little Blue werkt ze samen met producer Aaron Ramsey, een muzikant met een diep geworteld verleden in de bluegrass. Net als Mark Hodges was ik snel overtuigd van vooral de zangkwaliteiten van Pi. Ze beschikt over een prachtige, warme stem. Maar die is bovendien soulvol, zoals blijkt in een aantal uptempoliedjes. Regelmatig gaan die over de liefde, maar in The Moment maakt ze een duidelijk politiek statement.  Het album is al een tijdje uit, maar wordt nu pas in Europa gepromoot, en terecht, hopelijk volgt er snel een Europese tournee van deze uitstekende zangeres.      
Theo Volk
Releasedatum: 31 maart 2017 Travianna Records
Website: http://www.pijacobs.com/index/

Susanne Sundfør - Music for People in Trouble

Mijn liefde voor de muziek van de Noorse zangeres Susanne Sundfør bekoelde behoorlijk na haar laatste album Ten Love Songs. Songs als Accelerate ontsierd door weinig subtiele, elektronische uptempo begeleiding deden mij teveel pijn aan de oren en de video van het genoemde nummer deed ook nog eens pijn aan de ogen. Dat elektronica in haar muziek geen belemmering hoeft te zijn bewees ze nog overduidelijk in 2012 met het schitterende album The Silicone Veil. Op Music for People in Trouble kiest ze rücksichtslos voor een nieuw geluid en wat mij betreft gelukkig maar. Op een bekend muziekforum bemerk ik dat het nieuwe album met gemengde gevoelens wordt ontvangen. Vooral liefhebbers van haar vorige album noemen de nieuwe schijf saai. Ik zou het album allesbehalve dan saai willen noemen. Eindelijk komt haar fraaie stem dank zij de vaak subtiele begeleiding volledig tot zijn recht. Wie bijvoorbeeld Bedtime Story saai noemt, heeft volgens mij niet goed geluisterd. Zelfs nu is er ook volop ruimte voor experiment, tenminste als je er open voor staat om het te willen horen. Het is de makke van deze tijd, dat veel luisteraars niet meer de moeite willen nemen om muziek te willen doorgronden, die in eerste instantie niet wil beklijven. Het is door het grote aanbod wel begrijpelijk, maar wel jammer. De subtiele arrangementen komen namelijk pas bij meerdere beluistering volkomen tot zijn recht. In het slotnummer Mountaineers wordt ze trouwens muzikaal ondersteund door John Grant. De nieuw ingeslagen weg bevalt mij zeer goed, Music for People in Trouble behoort wat mij betreft samen met The Silicone Veil tot het beste wat ze tot nu toe gemaakt heeft. Maandag 18 september is Susanne te zien in de Vondelkerk, waarbij zonder enige twijfel dit nieuwe ingetogen werk volledig tot zijn recht zal komen.
Theo Volk 
Releasedatum: 8 september 2017 Bella Union
Website: http://susannesundfor.com/




Moses Sumney - Aromanticism


Zijn twee voorafgaande EP’s Mid-City Island en Lamentations waren mij ontgaan. Ze werden blijkbaar lovend ontvangen op Pitchfork. Nu zegt mij dat niet zoveel, want de meeste muziek die daar besproken wordt, kan mij totaal niet bekoren. Het debuutalbum van deze moderne, in Californië woonachtige troubadour met Ghanese roots heet Aromanticism. Voor er een noot op papier stond was er al de albumtitel. Volgens Moses is het een concept album over de aantrekkingskracht van romantiek en de overschatting ervan en over mensen die het niet hebben. Het schrijven van de liedjes nam drie jaar in beslag. Op diverse plaatsen over de hele wereld schaafde hij aan zijn muziek, zelfs aan boord van een vrachtschip op de Stille Oceaan. Het album bevat een bijzondere mix van soul-, folk-, indie- en experimentele elementen. Hij maakt veel gebruik van zijn kopstem, iets wat een bepaalde groep potentiële luisteraars, mogelijk zal afschrikken. Zijn stem is net zo flexibel als die van Al Green. Drie nummers werden reeds vrijgegeven, waaronder een van de prijsnummers, Quarrel. De opbouw is fantastisch, met een smaakvol gebruik van onder anderen harp, blazers en de finishing touch aan het eind door de piano. Ook duiken er geregeld strijkers en synthesizers op in zijn muziek. Veelal blijft hij het dichtst in de buurt van de soul, zoals in Plastic. De tekst van het korte Stoicism wordt gesproken, overduidelijk geïnspireerd door  de wijze waarop Leonard Nimoy (beter bekend als Spock in Star Trek) lang geleden verhalen insprak. Op Aromanticism is Moses Sumney op zoek gegaan naar een eigen muzikaal universum, iets wat mijn inziens voortreffelijk gelukt is. Imponerend debuut, waarin je volledig opgezogen wordt. Binnenkort is deze bijzondere zanger te zien in Nederland en België.       
Theo Volk
Releasedatum: 22 september 2017 Jagjaguwar


Moses Sumney live:
03 - 11 BRUGGE : Cactus 
05 - 11 EINDHOVEN : So What's Next?
16 - 11 AMSTERDAM : Vondelkerk (SuperSonicJazz) 
20 - 11 BRUSSEL : Rotonde

Kari Bremnes - Det Vi Har


Drie decennia lang al gaan de albums van de zestigjarige Noorse zangeres Kari Bremnes in haar thuisland als warme broodjes over de toonbank. Haar carrière volg ik sinds de Olympische Winterspelen van 1994 in Lillehammer, waar Bremnes tijdens de opening zong. Vrij laat kwam haar muziekloopbaan op gang, eerst werkte ze in een psychiatrisch ziekenhuis en volgde ze tegelijkertijd een studie Noorse taal en cultuur aan de Universiteit van Oslo. Daarna werkte ze nog enige jaren als journalist om zich vervolgens volledig op de muziek te storten. Bremnes zingt in het Noors, slechts eenmaal waagde zij een meer dan geslaagde poging in het Engels. Op het schitterende Norwegian Mood herinterpreteert zij een aantal van haar eigen nummers. Het album behoort tot mijn dierbaarste cd’s in mijn collectie. Zij beschikt over een prachtige stem, waar ze menigeen diep mee weet te ontroeren. In de loop der jaren heeft ze geheel eigen stijl weten te creëren, die zich ergens beweegt tussen folk en pop, af en toe overgoten met een toefje elektronica. Haar albums stellen nooit teleur. Deze keer was het voor de fans wel vijf jaar wachten op Det Vi Har, waarop haar vertrouwde geluid weer te horen is. Live is zij ook geweldig, wat ze ondermeer bewees met het fraai opgenomen album Reise. Naast eigen land is zij vooral erg populair bij onze oosterburen. Zover ik weet heeft ze nog nooit in ons land opgetreden, dat zou wat mij betreft dringend eens moeten gebeuren. Voor wie haar muziek nog niet kent, raad ik aan om als eerste het Engelstalige Norwegian Mood te beluisteren.    
Theo Volk
Releasedatum: 8 september 2017 Månestein





Howard Simon - Visitors


Veel ben ik niet te weten gekomen over de voor mij de totaal onbekende Howard Simon, ook op zijn website is de informatie summier. Hij is een singer-songwriter, die woonachtig is in San Francisco. Hij schrijft al meer dan dertig jaar folk- en bluesliedjes. Geen idee of hij in groepen gespeeld heeft, Visitors is in ieder geval pas zijn tweede soloalbum.  Zijn debuutalbum The View From This Horizon verscheen in 2014, gevuld met liedjes over de liefde en familie. Op de nieuwe schijf zijn dit keer ook andere onderwerpen te vinden, zoals liedjes over moraal en mortaliteit. Ook muzikaal gezien is het wat gevarieerder geworden. Overigens werd Visitors reeds in juni 2016 in eigen beheer uitgebracht en wordt nu pas gepromoot in Europa. Zijn muziek is net zo goed verzorgd als zijn uiterlijk,  dus verwacht geen schurende elementen. Howard is een goede verhalenverteller en een ouderwetse songsmid, wat al direct blijkt bij de goed in de gehoor liggende opener Albion. Veelal is het repertoire ingetogen, enige uitzondering is het stevige The Devil Every Day, waarop Howard een twaalfsnarige elektrische gitaar bespeelt. Voor de variatie wordt in sommige nummers gebruik gemaakt van blazers. In een van de hoogtepunten, Normal Life, hoor je een fluwelen jazzy trompet. Afsluiter Three Horses is een fictief liedje over blueslegende Robert Johnson. Bijzondere vermelding verdienen de twee sublieme covers. Sweet Little Mystery is een liedje afkomstig van John Martyns indrukwekkende echtscheidingsalbum Grace & Danger. Nog fraaier is zijn cover van Bob Dylans Tomorrow is a Long Time, voor mij het gevoeligste en mooiste liedje wat Dylan ooit schreef. De titel spreekt boekdelen. Hij schreef het, samen met een aantal andere liedjes, voor zijn toenmalige vriendin Suze Rotolo, toen zij in 1962 een half jaar in Italië verbleef. Ze staat trouwens afgebeeld op de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan. In de versie van Howard is bijzonder subtiel gitaar- en mondharmonicaspel te horen. Bij het album wordt een fraai tekstboekje meegeleverd.  Alleen al de twee voorbeeldige covers maken dit ruim een uur durende album het beluisteren waard.
Theo Volk



Neila Dar - Son of the Stars


Neila Dar is een indie muziekproject geleid door zangeres Jasmine Akahlia Tommaso en gitarist Lorenzo Grassi. Grote blikvanger is Tommaso, net als Grassi, geboren in Rome. De muziek kreeg Jasmine met de paplepel ingegoten, want haar vader is de bekende jazzbassist Giovanni Tommaso, die onder anderen samenwerkte met Chet Baker, Max Roach en Sonny Rollins. Jasmine begon al op haar tiende met optreden en zong toen al jazzklassiekers als Lullaby of Birdland. In 2011 vestigde ze zich in Los Angeles en trad daar samen met Grassi veel op in jazzclubs en was achtergrondzangeres in de tv-show van Jay Leno. Ze startte kort daarop een solocarrière en bracht tot nu toe twee albums uit, Listening Party en Nelle Mie Corde. Op eerstgenoemde album staat een opmerkelijke, jazzy cover van Steppenwolfs Born to be Wild. Naast haar muziekcarrière geeft ze ook nog muziekles. In 2014 werd Neila Dar opgericht, waar verder Joe Bagg (orgel) en Camilo Melo (drums) van deel uitmaken.

Doordat Tommaso en Grassi veel samenspeelden, ontwikkelden ze een eigen sound en begonnen ze ook samen songs te schrijven, een aantal daarvan kwamen op hun debuutalbum Son of the Stars terecht, alleen Don’t Wake up the Sun is een cover, oorspronkelijk geschreven door Sage (aka Saverio Principini). Vooral in de ingetogener stukken, bijvoorbeeld het titelnummer, vind ik de prettige stem van Tommaso het best tot zijn recht komen. Opener Western Dream begint opvallend met het geluid van huilende coyotes opgenomen vanuit haar huis in Joshua Tree, middenin de woestijn. Dit wetende wordt de tekst van het lied ook direct een stuk duidelijker. Hun inspiratie voor hun songs vinden ze trouwens voornamelijk in de natuur. De jazz achtergrond hoor je geregeld terug in hun muziek, vooral  in de zang en gitaarspel. Naast jazz- en rockinvloeden is er ook ruimte voor reggae in het  fraaie Scubudubidaba, waar het orgel op de voorgrond treedt. De begeleiding van de zang is over het algemeen erg subtiel. Naast het aanleveren van songmateriaal waren Tommaso en Grassi ook verantwoordelijk voor de productie.  Son of the Stars is een uitstekend debuut van een groep, die zeker door mij zal worden blijven gevolgd.   
Theo Volk

Releasedatum: 1 september 2017 Eigen beheer

Website: http://neiladar.com/

Dick Lemasters - Incompatible Things


Incompatible associeer ik altijd direct met de problemen, die het overschakelen naar een nieuw sturingssysteem op je computer met zich mee kunnen brengen. In de titelsong Incompatible things zijn het niet nieuwe software die de problemen veroorzaken, maar teveel vrouwen en whisky. Volgens Dick Lemasters is dat een combinatie die niet goed samen gaat. Dick Lemasters is een ervaren Texaanse muzikant, die in het verleden al opende voor iemand als Chuck Berry. Een muzikant, die zich vooral bezig hield met rock en blues, maar nu op zijn derde soloalbum Incompatible Things, voor de dag komt met fraaie akoestische luistermuziek. Een album vol klein gehouden liedjes, waarop hij slechts af en toe begeleid wordt door Douglas Greer (achtergrondzang) en Mickey Rouse (staande bas). Laatstgenoemde verzorgde ook de mix en de mastering. De muzikale favorieten van Lemasters zijn Jerry Jeff Walker, Joe Ely, Ray Wylie Hubbard, Steve Earle, Guy Clark en John Hiatt. Bluesmagazine concludeerde dat de betreurde grootheid Guy Clark zijn opvolger heeft gekregen. Diezelfde conclusie ga ik niet trekken, ik hoor namelijk duidelijk een eigen signatuur. Een muzikant, die met zijn heerlijk relaxte manier van zingen en sfeervolle liedjes, de aandacht van de luisteraar de volle duur van Incompatible Things weet vast te houden.
Theo Volk 
Europese releasedatum: 1 november 2017 Longneck Road Music


Dick Lemasters live:
31-10 SCHIEDAM : Radio Schiedam
01-11 EMMEN : Hans de Boer birthday event
02-11 AMSTERDAM : Amsterdam FM Live Radio Show
03-11 ROTTERDAM : Bergsingelkerk
04-11 DEN HAAG : Brouwcafé De Hofnar
05-11 ROTTERDAM : Sijf
06-11 AMSTERDAM : Video shoots with Mokum sessions
09-11 HOORN : Backstage
10-11 ROTTERDAM : Brasserie De Rotterdammer
11-11 VLAARDINGEN : Huisconcert

Charlie Parr - Dog


In 2008 ging het gestaag bergopwaarts met de carrière van Charlie Parr. Dat was te danken aan het feit dat in dat jaar zijn song 1922 Blues werd gebruikt in een Vodafone reclame Down Under. Het zou leiden tot een aantal succesvolle tournees door Australië, als bonus werden ook nog eens in 2010 drie van zijn songs gebruikt in de Australische western Red Hill. Terwijl zijn carrière steeds meer bergopwaarts ging, ging het met zijn geestelijke gesteldheid langzaam maar zeker bergafwaarts. De laatste jaren kampt Parr met klinische depressies. Hierdoor werden de opnames voor zijn nieuwe album Dog, zijn tweede voor kwaliteitslabel Red House Records, tot driemaal toe uitgesteld. Het was in eerste instantie de bedoeling dat Dog een soloalbum zou worden, omdat de songs erg persoonlijk zijn. Op het laatste moment veranderde hij echter van gedachte en vroeg Mikkel Beckmen, Dave Hundrieser, Liz Draper en Jeff Mitchell mee te werken aan de opnames. Het album handelt volgens Parr over “about folks trying to get along when the atmosphere around them makes it difficult”. Muzikaal gezien valt er veel genieten, dat kan bijna niet anders, want  er zijn weinig artiesten, die zoveel optreden als Parr, zo’n driehonderd keer per jaar. Dat komt zijn virtuoze fingerpicking absoluut ten goede. Luister maar eens naar het zeer aanstekelijke Lowdown of Boiling Down Silas. Maar in sommige songs draait het niet om die virtuositeit, zoals in het indringende en zeer persoonlijke Sometimes I’m Alright. Dog gaat niet in je koude kleren gaat zitten, misschien wel Parrs meest fraaie en meest persoonlijke album tot nu toe.
Theo Volk

Releasedatum: 8 september 2017 Red House Records

Website: http://www.charlieparr.com/



Slinky & P'tit Loup - Zone Bleue


Manuela en Wolfgang Riedel maken al sinds 1972 samen muziek. Ze leerde elkaar kennen toen beiden klassiek gitaar studeerden in Keulen.  Hun eerste groep in die dagen heette Gurnemanz, een groep die was beïnvloed door de toenmalige Engelse folkmuziek en maakte twee albums. Later gevolgd door  andere groepen en andere genres waaronder bluesrock. Tegenwoordig treden ze op met hun eigen trio, dat gecompleteerd wordt door Joe Leduc op staande bas. Ze omschrijven hun muziek op hun Facebookpagina bondig als jazzy blues. Manuelas artiestennaam is ontleend aan Blinky Williams. Blinkys vertolking van Ain’t nobody’s business maakte ooit grote indruk op Manuela. En Slinky werd ooit verzonnen door een goede vriend, die vond dat ze zich gracieus bewoog op het podium. Zone Bleue is intussen hun tweede album. Hun eerste, Movin’ In, werd vorig jaar besproken door Jan van Eck. Zijn recensie is eventueel hier te lezen. Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van Zone Bleue is het relaxte karakter van de songs. Het is dan niet verwonderlijk om twee covers van J.J. Cale tegen te komen, These Blues en River Boat Song. Soms neigen de songs meer naar de jazz en een andere keer meer naar de blues, maar altijd met een ontspannen karakter. Vele van U zullen ongetwijfeld Joe Jacksons uitvoering kennen van Is You Is Or Is You Ain’t My Baby van de Louis Jordan-klassieker. Behoorlijk passioneel door hem gezongen, echter niet in de uitvoering van Slinky. Relaxedheid blijft troef. Naast covers twee nummers van de hand van Slinky, Sugar Daddy en Married Man Blues. Door het echtpaar samen werd The Story of Sam Maghett geschreven. Het handelt over het leven van Chicago blueslegende Magic Sam, die in 1969 reeds op de leeftijd van tweeëndertig jaar overleed. Het relaxte karakter van de muziek wordt vooral versterkt door de zang en heerlijke gitaarspel van Wolfgang. Vooral op de late avond zal dit album bij menigeen een gewillig oor vinden.   
Theo Volk
Releasedatum: 1 juli 2017 Phonector



Big Sadie - Keep Me Waiting


De hoes is enigszins verwarrend, want Big Sadie is geen duo. Wel staan de oprichters en boegbeelden van de groep op de hoes afgebeeld. Elise Bergman (staande bas en zang) en Collin Moore (gitaar en zang) werken al meer dan een decennium samen. Verdere bandleden zijn Andy Mallow (banjo en zang) en Matt Brown (viool en zang). Als producer werd Alex Hall (Robbie Fulks, The Cactus Blossoms, Pokey Lafarge) aangetrokken. Door de langdurige samenwerking tussen Bergman en Moore is hun geweldige samenzang hun grote kracht. Bergman beschikt over een vrij krachtige, vibratoloze stem, terwijl die van Moore wat meer zoetgevooisd is. De dozijn liedjes werden afzonderlijk geschreven door Bergman en Moore, door beiden zes stuks. Die liedjes gaan praktisch allemaal over de liefde en hebben geen dubbele bodems. Anni’s Orchards is de enige instrumentale compositie. De leadzang wordt ook eerlijk verdeeld over de twee. Hun muzikale wortels liggen in de Midwest en in het hart van de Appalachen en die hoor je terug in hun repertoire, dat van hoog niveau is. Vooral door de zang, zou deze groep weleens in de smaak kunnen vallen van de liefhebbers van Gillian Welch en Dave Rawlings.        
Theo Volk
Releasedatum: 29 september 2017 Spindle Tree Records


Abonneren op: Posts (Atom)