Ripoff Raskolnikov Band - Small World


Oostenrijk is niet bepaald een land, wat ik op de voet volg op muziekgebied. Toch vielen me dit jaar al twee albums in positieve zin op, Anaana van Cari Cari, wat op dit moment erg populair is op het bekende muziekforum MusicMeter. Nog interessanter was voor mij Manic Acid Love van Schmieds Puls, waarover ik dan ook een recensie schreef. Op de valreep van het jaar kan daar nog een voltreffer aan toegevoegd worden, Small World van Ripoff Raskolnikov Band. Ripoff Raskolnikov (echte naam Ludwig Knoglinger) kende ik alleen van naam en één nummer dankzij Ian Siegal. Op diens livealbum One Night in Amsterdam vertolkt Siegal het bijzonder fraaie Temporary van zijn vriend Ripoff. Siegal plaatst hem trouwens qua niveau in dezelfde categorie als Dylan, Waits, Prine, van Zandt, Costello en Zevon. Het moet gezegd, Small World, maakte direct vanaf de eerste keer indruk op mij. Opener Sharks laten hij en zijn uitstekende Hongaarse begeleiders horen, hoe je een song dient op te bouwen, het nummer wordt rustig opgebouwd, totdat een climax volgt met een geweldige saxofoonsolo. Het handelt trouwens over de bootvluchtelingenproblematiek in de Middellandse Zee. Met de haaien worden overigens de onbekwame politieke leiders bedoeld. Zijn stem is niet de mooiste, maar hij weet me wel te raken. Ook met zijn teksten. In afsluiter I’ll Walk Away verplaatst hij zich in de gedachtewereld van een vrouw met Alzheimer, die op een helder moment besluit weg te lopen uit de instelling waar ze is opgesloten. Een bijzondere sfeer heeft Inuit Girl, over een gladde zakenman, die met de nodige drank achter zijn kiezen in een bar een mooie Eskimovrouw probeert te versieren. De schitterende titelsong Small World ontstond in Boedapest, in de flat van zijn manager Peter Podlovics. Hoe ouder je wordt, hoe kleiner de wereld wordt is zijn conclusie. Met name de relaxte toetsenbijdrages van Szabolcs Nagy bevallen me uitermate goed. Hij schreef ook de muziek van The Way the Wind Blows. Veelal hoor je bluesinvloeden maar waagt men zich ook aan heerlijke reggae in People. Ripoff Raskolnikov bewijst met  Small World een excellente singer-songwriter te zijn.
Theo Volk    
Releasedatum: 7 december 2018 XLNT Records

Ketil Bjørnstad & Eva Bjerga Haugen: Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting


Inmiddels is Ketil Bjørnstad zesenzestig maar bruist nog altijd volop van energie. Een carrière die in 1969 gestalte kreeg toen hij debuteerde bij het Oslo Filharmoniske Orkester met het derde pianoconcert van Béla Bartók. Na het horen van In a Silent Way van Miles Davis kreeg hij ook grote belangstelling voor de jazz. Maar zijn veelzijdigheid reikt veel verder, naast klassieke muziek en jazz, componeerde hij ook religieuze muziek, filmmuziek, experimentele muziek tot aan popmuziek. In 1978 verscheen op het Philips label zelfs de rockopera Leve Patagonia, waaraan de betreurde Radka Toneff en Cornelis Vreeswijk meewerkten. Daarnaast heeft hij grote belangstelling voor literatuur en schilderkunst. Zo schreef hij onder anderen een boek over de bekende Noorse schilder Edvard Munch, getiteld “The Story of Edvard Munch”. Tevens verscheen in 2013 Sunrise, een cantate op teksten van Edvard Munch. Ook heeft hij zijn hele leven lang al een fascinatie voor de dichter John Donne, het resulteerde in 2014 in het ambitieuze album A Passion for John Donne. Een album waarop trouwens Håkon Kornstad excelleert, zowel als tenorsaxofonist als tenor, maar tevens met prachtig koorwerk van het Oslo Chamber Choir. Mijn eerste kennismaking met zijn muziek was La Notte, een persoonlijk eerbetoon aan de Italiaanse filmregisseur, schrijver en kunstschilder Michelangelo Antonioni. Eerder dit jaar verscheen op ECM al het goed ontvangen album A Suite of Poems, gebaseerd op de gedichten van Lars Saabye Christensen, waarop hij wordt bijgestaan door zangeres Anneli Drecker.  Op Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting (She Who Knows the Sadness of Things) is de voor mij totaal onbekende zangeres Eva Bjerga Haugen te horen. Zij blijkt op haar vijftiende gedebuteerd te zijn als klassiek pianiste bij het Norwegian Radio Orchestra (KORK). Maar blijkt ook al een behoorlijke reputatie opgebouwd te hebben als jazz zangeres en schitterde in theaterproducties over Marlene Dietrich en Edith Piaf. Ze blijkt hier een gouden greep. Een uur lang weten Bjørnstad en Haugen met slechts alleen piano en zang de luisteraar met gemak aan zich te binden. De fraaie en gevoelige stem van Haugen komt heel hard bij mij binnen, ondanks dat ik de Noorse taal niet machtig ben. In het keurig verzorgde tekstboekje staan de teksten echter keurig in het Engels vertaald.  Deze keer zette Bjørnstad gedichten van de populaire schrijfster Kjersti Annesdatter Skomsvold op muziek. Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting is een tijdloos album, wat volgens mij veel luisteraars, ondanks de taalbarrière, diep zal weten te ontroeren. Een verdere samenwerking tussen Bjørnstad en Haugen is dus voor de hand liggend.
Theo Volk
Releasedatum: 7 december 2018 Grappa / PIAS

The LVE - Heartbreak Hi


De groepsnaam The LVE zei me helemaal niets. Dat is niet zo heel verwonderlijk, want popmuziek komt niet zo heel veel voor in mijn platencollectie. Recensies over popmuziek lees ik hoogst zelden en naar de radio luister ik niet. Op de Vlaamse Radio 1 kreeg hun titelloze debuut erg veel airplay. Dat debuut werd onder anderen de hemel in geprezen door collega Erwin Zijleman van Krenten uit de pop tot aan een twitter aanbeveling van de legendarische groep The Zombies. Men werd vergeleken met groepen als Eels, Wilco en Marble Sounds. Die vergelijking met Eels ligt voor de hand, want bij de zang van Gerrit van Dijck moet ik geregeld aan frontman Mark Everett van Eels denken. Het is vooral de samenzang van hem met Sara Raes dat Heartbreak Hi voor mij zo aantrekkelijk maakt, net zoals een paar decennia geleden Prefab Sprout zo’n grote aantrekkingskracht op mij had. Deze nieuwe EP klinkt als een mix van Matthew E. White, Arcade Fire en Phoenix. De vooral dromerige popliedjes worden smaakvol en gevarieerd ingekleurd en gaan geregeld over gebroken harten. Met af en toe een knipoog naar de jaren tachtig. Het enige wat stevigere nummer is Slo-Mo, en het wordt ook iets meer gepassioneerd gezongen. Zelf omschrijven ze hun liedjes als “sad songs in every key”. De liedjes wisten bij mij langzaam maar heel zeker onder de huid te kruipen, vooral afsluiter Dreams & Memories. Reden genoeg voor mij om ook het debuut te gaan beluisteren.
Theo Volk
Releasedatum: 26 oktober 2018 Gentlemen Records

Maite Hontelé - Cuba Linda


Mijn belangstelling voor Latijnse muziek raakte in een stroomversnelling, nadat ik een keer lang geleden werd uitgenodigd voor een bezoek aan de Antilliaanse Feesten in Hoogstraten, België. Het is het grootste festival van de wereld in dit genre. Geregeld kocht ik cd’s bij Most Wanted in Amsterdam, dé speciaalzaak van Nederland op het gebied van Latijnse muziek. Ook bezocht ik geregeld concerten van onder anderen Oscar D’Leon, een muzikant waarmee Maite Hontelé geregeld samen speelde, waaronder een optreden op het North Sea Jazzfestival. Ook is hij te horen op haar album Déjame Así, een album wat genomineerd werd voor een Latin Grammy. Haar achternaam ken ik trouwens al ruim veertig jaar, ze is de kleindochter van musicus, componist en leraar André Hontelé uit Roosendaal. De wereld is soms kleiner dan je denkt, mijn zus kreeg muziekles van hem en mijn vader knapte ooit zijn woning op. In Nederland was ze al te zien in DWDD, maar haar faam is helaas nog niet zo groot als in het land Colombia, waar ze sinds 2009 woont. In 2008 ging ze met Cubop City Big Band naar Colombia voor een optreden tijdens het jazzfestival van Medellín en besloot daarna in deze stad te gaan wonen. Haar interesse voor de salsa kreeg ze met de paplepel ingegoten door haar vader, die een grote collectie platen met Latijnse muziek bezat. Deze muziek zit dus als het ware in haar genen. Cuba Linda is intussen haar vijfde album, waar de energie vanaf spat. Dat kan ook niet anders, want Maite wordt omringd door fantastische muzikanten, waaronder Orquesta Aragón, Goyo (bekend van Chocquibtown) en Robertón (Orquesta Los Van Van), Gilberto Santa Rosa en Vicente García. Opgenomen werd in de legendarische studio's van Merlin Producciones en Egrem (bekend van onder meer Buena Vista Social Club), onder leiding van Latin-Grammy winnende producers Juancho Valencia en Alain Pérez. Maite brengt een hommage aan de diversiteit van de Cubaanse muziek waarop stijlen als salsa, son cubano, chachachá, salsa ‘urbana’, mozambique, latin-jazz, changuï, en rumba (traditionele Cubaanse folklore) centraal staan. Voor alle duidelijkheid Cuba Linda is geen instrumentaal album, er wordt volop op gezongen, bovendien is het bijzonder gevarieerd geworden door het gebruik van een groot aantal verschillende stijlen. Hoog tijd dat Maite dezelfde bekendheid in Nederland gaat krijgen als in Colombia, bovendien zou een uitnodiging voor een optreden op de Antilliaanse Feesten ook meer dan op zijn plaats zijn. 
Theo Volk  
Releasedatum: 23 november 2018 Munich Records

Joëlle Goercharn - Silhouette


Zesentwintig is de bevallige en zeer talentvolle Amsterdamse zangeres Joëlle Goercharn met exotische roots. Nadat ze haar studie aan het Amsterdamse conservatorium had afgerond vertrok ze voor een jaar naar New York. Met een beurs van het Prins Bernhard Cultuurfonds studeerde zij aan The New School for Jazz and Contemporary Music. Ze kreeg er les van de ervaren zangeres La Tanya Hall, de vaste achtergrondzangeres van onder anderen Steely Dan. Daarnaast speelde ze er geregeld in (jazz)clubs en jamde met de nodige muzikanten. Maar nog belangrijker, ze schreef er ook de prachtige liedjes voor haar debuutep Silhoutte. Liedjes die aanvoelen als een heerlijk warme deken en ze zijn een goed middel om de komende winter mee door te komen. Stolen Moments schreef ze tijdens een hevige sneeuwstorm. “De sneeuw bracht de stad tot stilstand. Ik zag hoe saamhorigheid het beste in de mensen naar boven bracht” aldus Joëlle. Een van de meest persoonlijke liedjes is opener Forgive Me, geschreven voor haar beste vriendin vanuit een hotelkamer. Home, Ghar (Interlude) is een ode aan haar Hindoestaanse grootmoeder en het bij haar thuis-, terugkomen. Af en toe verwerkt Joëlle op zeer subtiele wijze haar Oosterse achtergrond in haar muziek, door middel van het gebruik van de tabla en pandura bespeeld  door Ganesh Ranmath en de bansuri (bamboefluit) bespeeld door Cyrille Oswald. Het liedje Stained Glass werd onlangs op single uitgebracht. “Een persoonlijke verkenning van religie vanuit mijn Hindoestaanse en Katholieke achtergrond. Het is een boodschap van hoop. Soms kan je beter gewoon vallen en opnieuw beginnen, hoe breekbaar je ook bent”, aldus Joëlle. De andere single Streetlight Silhouettes ontstond tijdens haar vele wandelingen door de straten van New York.  In haar dromerige popliedjes klinken muzikale invloeden door van Laura Mvula, Daniel Lanois, Lizz Wright en klassieke Indiase muziek. Een belangrijke rol is weggelegd voor de veelzijdige producer Wiboud Burkens, die samen met Joëlle erg veel tijd stak in dit project. Alle meewerkende muzikanten beschikken over een karrenvracht aan ervaring en tillen het eindresultaat naar een nog hoger niveau. Silhouette is een prachtige debuutep en smaakt naar meer, veel meer, maar voorlopig verwarm ik me deze winter aan Silhouette.
Theo Volk
Releasedatum: 23 november 2018 Eigen beheer

Tip Jar - Onward


Bart de Win en Arianne Knegt zouden zo in het script passen van “De Luizenmoeder”, want ze leerden elkaar lang geleden kennen op het schoolplein. Bart, vader van drie kinderen en Arianne, moeder van vier kinderen. Ze bleken een gemeenschappelijke passie te hebben, muziek. Daarnaast was er een klik op het amoureuze vlak, wat in 2007 bezegeld werd met een huwelijk.  In die dagen was Bart meer begeleider dan solo artiest. Hij maakte onder anderen vijftien jaar deel uit van de fantastische begeleidingsband van Gerard van Maasakkers, “Vaste Mannen”. Arianne wist Bart te overtuigen om zijn solocarrière te gaan ontplooien. Zijn eerste soloalbum verscheen in 2009. En sinds een aantal jaren vormen Bart en Arianne samen met steeds groter succes Tip Jar. Onward is intussen hun vierde album. Een album waarop ouder worden een rol speelt. Zo gaat One By One over hun kinderen, die een voor een het huis verlaten, maar tevens over mensen die ons ontvallen. Het laatste jaar overleden twee goede vrienden van hen, Ad van Meurs en Rinus Raaijmakers, het prachtige Keep on Rolling gaat over hen. Ook Sleepless Nights is een eerbetoon aan Raaijmakers, een muzikant waarmee Bart vijfendertig jaar samenwerkte en die er mede voor zorgde, dat hij deel uit ging maken van de “Vaste Mannen”.  De danstraditie blijkt in Amerika nog steeds springlevend te zijn ondervond Bart. Hij raakte eens in gesprek met  een geëmotioneerde dertiger in Texas, die zijn vrouw ontmoet had in een houten dance hall. Bart vond het een mooi verhaal en schreef naar aanleiding ervan At the Dance. Niet alleen in Amerika wordt op dit moment het protestlied nieuw leven ingeblazen. Zelfs Boudewijn de Groot schijnt er zich op zijn nieuwe album weer aan te wagen. De helaas weer afnemende tolerantie van de Nederlander in het algemeen, was voor Bart genoeg reden om Back to the Barracks te schrijven. Bart schreef bijna alle nummers. Samen met Arianne schreef hij Keep on Rolling, The Woman I Am en de fraaie afsluiter Another Dublin Blues, waarin de muzikanten volledig los gaan. Op het gevarieerde Onward wordt men bijgestaan door Nederlandse klasbakken als BJ Baartmans, Harry Hendriks en Joost van Es en een aantal geweldige Amerikaanse muzikanten uit de stal van goede vriend Walt Wilkins. De mix en productie zijn top, wat ook gezegd kan worden van het wederom keurig verzorgde artwork. De cd-releaseshow zal op 30 november wederom plaatsvinden in de Eindhovense Rozenknop. Voor de overige optredens zie hier. Onward is voor mij absoluut hun mooiste album tot nu toe.           
Theo Volk
Releasedatum: 16 november 2018 Shine a Light Records

The Yearlings - Skywriting


Een beetje americana liefhebber zal het niet ontgaan zijn dat The Yearlings terug aan het firmament zijn. Aan het begin van het nieuwe millennium was deze band een redelijk grote naam in het alt country genre. Ze speelden in die dagen op vele grote rootsfestivals en openden voor menige topper in het genre, zoals Ryan Adams, The Jayhawks en Slobberbone. Na twee albums en een paar honderd optredens gingen de bandleden ieder hun eigen weg. In 2014 besloten de twee liedjesschrijvers van de groep, Olaf Koeneman en Niels Goudswaard toch weer samen wat onafgewerkte ideeën te gaan uitwerken. Binnen de kortste keren vloeiden in hoog tempo nieuwe liedjes uit de pen en werden de andere bandleden weer opgetrommeld. Het resultaat is Skywriting, een bijzonder toegankelijke, eerlijke en geïnspireerde plaat. De teksten zijn deze keer gemakkelijk te doorgronden, Koeneman haalde zijn inspiratie uit vier jaar liefdes- en ander leed. Gelukkig werden deze liedjes niet in droevige muziek gegoten, integendeel. De single Evelene (You’ve Got to Know it) werd enthousiast ontvangen en kreeg veel airplay. Er is niets wezenlijks veranderd aan hun muziek, de tweestemmige zang is nog altijd aanwezig, net als het gebruikelijke instrumentarium, met onder anderen twaalfsnarige gitaar en mandoline. Voor de pedal steel werd René van Barneveld (ex-Urban Dance Squad) aangetrokken. Het is een gevarieerd album geworden, waarvan de wat stevigere afsluiter The Breaking My Hart Part mijn absolute favoriet is. De releaseshow is 9 december in Ekko, Utrecht. Voor overige concertdata, kijk hier. The Yearlings zijn terug én hoe, Skywriting is hun fraaiste album tot nu toe.      
Theo Volk
Releasedatum: 16 november 2018 Lonely Sound Records

Diverse artiesten - Everybody’s Talkin’: A Tribute to Fred Neil


Een onaangekondigd optreden van Fred Neil in 1974 maakte een onuitwisbare indruk op Jim Wurster en zou zijn leven voorgoed veranderen. Reeds twaalf jaar geleden liep Wurster rond met het idee voor een tribute album voor folk- en blueszanger Fred Neil. Uiteindelijk bleek vorig jaar de tijd rijp. In het begin van de jaren zestig maakte Neil furore in de New Yorkse wijk Greenwich Village als folkzanger op twaalfsnarige gitaar en mocht Bob Dylan hem in die dagen af en toe begeleiden. Rond 1964 vormde hij kort een folkduo met Vince Martin, die een obscuur album maakte, getiteld Tear Down the Walls. Vervolgens ging Neil solo en maakte een aantal prachtige albums, waarvan zeker Fred Neil en  Bleeker & MacDougal in geen enkele platenverzameling zouden misstaan. Zijn solocarrière werd geen groot commercieel succes. Hij had dezelfde pech als Laura Nyro, dat anderen hits kregen met door hen gepende liedjes. Zo scoorde Harry Nilsson in 1969 een enorme wereldhit met het voor de film “Midnight Cowboy” gebruikte Everybody's Talkin'. Een ander iconisch nummer van hem,The Dolphins, werd door legende Tim Buckley reeds in 1968 vereeuwigd op wat mij betreft het mooiste live album ooit gemaakt, Dream Letter. Hij wist met zijn fraaie liedjes en gitaarspel andere muzikanten te beïnvloeden, met daar onder iemand als Stephen Stills. Zijn invloed reikte zelfs tot in Nederland. In 1969 brachten The Bintangs hun debuutalbum Blues on the Ceiling uit, vernoemd naar een liedje van Neil. Begin jaren zeventig stopte hij met platen maken en richtte zich tot zijn dood volledig op het opvangen van dolfijnen. Hij stierf in 2001 in dezelfde week, dat Herman Brood van het Hilton Hotel sprong. Aan de dood van Brood werd veel aandacht besteed, de dood van Neil werd hooguit hier en daar in een paar regeltjes vermeld. Gelukkig is er nu dit prachtige eerbetoon, waaraan een aantal oude vrienden meewerken, zoals John Sebastian van Lovin’ Spoonful, die meespeelde op zijn debuutalbum. Maar ook Vince Martin, met wie hij ooit een duo vormde. Ook goede vriend Bobby Ingram werkte mee en klasbak Rodney Crowell. Men brengt op Everybody's Talkin' een respectvol en smaakvol eerbetoon aan Fred Neil. Hopelijk leidt het tot een herwaardering van zijn muziek.    
Theo Volk
Releasedatum: 17 augustus 2018 Y & T Music

The Brother Brothers - Some People I Know


De eeneiige tweeling Adam en David Moss groeide op in Peoria, Illinois. Op jonge leeftijd zongen ze al mee met platen uit hun vaders collectie, zoals The Kingston Trio, The Everly Brothers, The Beatles en The Beach Boys. Het tientallen jaren samen zingen werpt duidelijk zijn vruchten af op hun gezamenlijke debuutalbum Some People I Know. De hoes is een verwijzing naar de zes jaar, dat David kastelein was in de Red Hook buurt in Brooklyn, New York. Daar deed hij de nodige inspiratie op voor de liedjes. Voor de eerste single Frankie putte hij ook uit zijn ervaringen als barkeeper. Het zijn vaak ontroerende liedjes, zoals opener Mary Ann, een opbeurende ode aan een vriendin met een depressie. Banjo Song verwijst naar iemand, die het spelen van de banjo opgeeft nadat hij een pijnlijk blauwtje gelopen heeft. In I Will Be With You en Red and Gold kun je door de samenzang niet om de associatie met Simon & Garfunkel heen. I Will Be With You werd trouwens geschreven door Joanna Sternberg. De enige andere cover is Sam Bridges van Alexander Meek, wat over een vagebond gaat. Ook beheersen ze, dankzij hun jarenlange universitaire muziekstudie, hun instrumenten. In het uptempo In The Nighttime excelleert Adam op viool. Hun voorliefde voor klezmer hoor je terug in Ocean’s Daughter. Wat afwijkend is The Gambler, waarin fraai saxofoonspel te horen is van Patrick Sargent. De oude hoofdpersoon probeert de kost te verdienen in de casino’s van Atlantic City. Mooiste liedje is misschien wel het ingetogen Angel Island. De rustige liedjes overheersen op Some People I Know. Op dit moment loopt hun najaarstoer met het bekende trio I’m With Her (Sara Watkins, Sarah Jarosz en Aoife O’Donovan) ten einde. Ook deden ze onlangs muzikale ervaring op op de Amsterdamse grachten. Dat alles is een goede voorbereiding voor een drietal concerten, die ze april volgend jaar gaan geven. Zeker een aanrader, want  Some People I Know is een folk master class samenzang.          
Theo Volk
Releasedatum: 19 oktober 2018 Compass Records
The Brother Brothers live: 

12-04 UTRECHT: TivoliVredenburg
13-04 HENGELO: Heartland Festival
14-04 VENLO: Down by the River


Erin Costelo - Sweet Marie


Haar talenten zijn veelzijdig. De uit Nova Scotia, Canada afkomstige Erin Costelo begon haar muzikale carrière in de klassieke muziek. Ze componeerde voor Symphony Nova Scotia en voor Blue Engine String Quartet en verdiepte zich tevens in elektronische muziek. Ze veranderde van muzikale koers nadat ze merkte, dat ze met haar muziek geen gemakkelijke klik met haar publiek kreeg. Een goede keuze, zoals blijkt bij beluistering van Sweet Marie, een r&b en soul album. Costelo blijkt over een bijzondere stem en manier van zingen te beschikken, wat opener Introducing Sweet Marie direct duidelijk maakt. Ze zingt ook met opvallend gemak. De strijkers, die hier te horen zijn, arrangeerde ze zelf. Dat geldt tevens voor alle blazerarrangementen. Ze weet exact wat ieder liedje nodig heeft, Lights Down Low, is bijvoorbeeld voorzien van een onweerstaanbaar koortje. Dansbaar en uptempo is All in Your Head, met excellerende blazers. Ook blijkt regelmatig, dat ze op een meer dan een uitstekende wijze de toetsen weet te beroeren. En zo heeft iedere song wel iets uitzonderlijks. Haar teksten zijn erg persoonlijk en mysterieus. Naast eigen composities ook een cover, I’ll Be Home van Randy Newman, een van haar grote inspiratiebronnen. In de loop der jaren heeft Costelo een behoorlijke reputatie aan de andere kant van de oceaan opgebouwd. Ze opende al voor legendes als Mavis Staples, Dr. John, Bettye Lavette en Levon Helm’s Midnight Ramble Band. Het album werd in slechts tien dagen tijd opgenomen in een houten studio in Little Harbour, een plaatsje gelegen aan de oceaan. Ze wordt omringd door uitstekende muzikanten als drummer Glenn Milchem (Blue Rodeo), Anna Ruddick op bas (Randy Bachman, Ben Caplan), Leith Fleming-Smith op orgel (Matt Mays, Hawksley Workman) en natuurlijk haar vaste kracht Clive MacNutt op gitaar. Van het hele proces van het tot stand komen van het album werd een documentaire gemaakt. Maker is singer-songwriter Amelia Curran, die tegenwoordig ook filmmaker is. Volgend jaar komt Costelo naar Europa, maar helaas (nog) niet naar Nederland. Officiële Nederlandse release wordt 1 februari volgend jaar, maar is reeds via diverse andere kanalen te koop. Sweet Marie maakt veel indruk op mij en ik zal vast niet de enige zijn, bij wie dat zal gaan gebeuren.
Theo Volk
Releasedatum: 2 november 2018 Compass Records

Andres Roots - Breakfast in September


Begin maart bracht Andres Roots met zijn kwartet Sawmill Roots Orchestra hun gelijknamige debuutalbum Sawmill Roots Orchestra uit. Hierop wordt de luisteraar getrakteerd op een interessante mix van Mississippi Delta blues gecombineerd met New Orleans jazz voorzien van een psychedelisch tintje. Een compositie Jook Jones, een ode aan de gepensioneerde Londense muzikant en blues promotor Rod “The Jook” Jones, is ook terug te vinden op Breakfast in September. Op een nummer na is het een soloalbum geworden van de winnaar van vorig jaar van The first Estonian Blues Challenge. Alleen op Tango Walk wordt hij geassisteerd door Halvo Liivamägi, zijn gitaarleraar in 1996. Gitaarleraar is een groot woord, Andres kreeg exact drie lessen. Zijn laatste gitaarles kreeg hij ooit van een Duitse professor in theologie, die zelf les had gehad van Big Boy Henry (1921–2004) in North Carolina. Naast muzikant is Andres ook een hartstochtelijk muziekliefhebber, die zich vooral verdiept in de muziekgeschiedenis van heel lang geleden. De compositie One for Mezz werd vorig jaar gebruikt in de film “The man who looks like me”. Het is geen verwijzing naar de Bredase muziektempel Mezz, maar Andres schreef het voor de jazz klarinetist Milton "Mezz" Mezzrow. Deze muzikant ontdekte hij per toeval in 1996, na het lezen van diens autobiografie werd Mezzrow een grote inspiratiebron, vooral diens opnames met Sidney Bechet. De invloeden op het album zijn heel gevarieerd, de inspiratie voor de opvallende opener The Sheik of Hawaii, part one, vond hij bij elektrische gitaristen uit Mauritanië. De titel blijkt een woordspeling te zijn op The Sheik of Araby, een filmliedje uit de oude doos, dat een jazz standard werd. Leif's Guitar Blues is een ode aan de Finse fotograaf Leif Laaksonen. Naast eigen composities een cover, het overbekende When the Saints Go Marching In. Alle composities zijn kort en puntig. Andres maakt gebruik van vintage apparatuur. In de akoestische nummers een AMG-2 Tricone. En verder onder anderen een Tokai Love Rock gitaar in mijn persoonlijke favoriet Leif’s Guitar Blues. Niet alleen de invloeden zijn dus gevarieerd, maar ook zijn gebruikte gitaren. Op het instrumentale Breakfast in September blijft Andres dicht bij de blues en voegt wederom een prachtalbum aan zijn al omvangrijke oeuvre toe.
Theo Volk
Releasedatum: 30 november 2018 Roots Art Records

Boris van der Lek & Jules Deelder - Jazz


Het idee voor de sobere, zwarte hoes van Jazz lijkt me ontsproten aan het brein van Jules Deelder. Niet alleen heeft Deelder zwart haar, ook zijn dagelijkse kleding is altijd zwart. En heerlijk sober was zijn presentatie van zijn jazzprogramma op zaterdagmiddag van vijf tot zes lang geleden op Radio Rijnmond. Achteraf alleen vermelding van de titel van de compositie, muzikanten en hun instrument. Een verademing vergeleken met veel van die luidruchtige dj’s van tegenwoordig. De vriendschap tussen Deelder en saxofonist van der Lek ontstond in 1987 door hun gemeenschappelijke interesse in jazz. Overigens heeft van der Lek ook muzikale ervaring opgedaan in andere genres. Zo had hij gastrollen bij Livin' Blues en Golden Earring en was hij lid van Herman Brood & His Wild Romance. Sinds de late jaren tachtig speelden ze geregeld samen. Jazz werd geproduceerd en opgenomen door legende Frans Hagenaars, die gebruik maakte van vintage microfoons. Het album werd in drie dagen tijd vastgelegd in Theater Walhalla en bevat een uitgekiende mix van eigen werk en standards. Ze worden bijgestaan door de fantastische gitarist Cok van Vuuren (JW Roy, Ocobar, Mathilde Santing, Fay Lovsky), bassist Peter Wassenaar (o.a. Bram Vermeulen) en drummer Arend Niks (Corrie van Binsbergen, Orkater). Het persbericht omschrijft het album treffend als “een heerlijk authentiek jazzalbum dat melancholisch swingt en opwindend blaast, maar vooral smeulend warm aanvoelt.”. Daar zou ik heel graag de termen relaxt en verslavend aan toe willen voegen. Sinds dat ik Jazz in huis heb, draai ik het namelijk dagelijks vanwege het warme en ontspannen karakter. Het is volgens mij ook een album, dat door niet jazzliefhebbers omarmd zou kunnen worden.       
Theo Volk
Releasedatum: 16 november 2018 Butler Records
Boris van der Lek en Jules Deelder live: 

10 nov - Tilburg, Theaters Tilburg (Hotelgasten sessie + interview met Leon Verdonschot)
27 nov - Rotterdam, Theater Walhalla (albumpresentatie)
11 jan - Den Haag, Paard
12 jan - Tilburg, Theater Poeziefestival ('s middags)
12 jan - Haarlem, Patronaat
18 jan - Arnhem, Luxor Live
19 jan - Eindhoven, Muziekgebouw
25 jan - Landgraaf, Oefenbunker
Meer TBA / Concertboekingen via Dox Live


Volle Zalen



In de aflevering van Volle Zalen van afgelopen dinsdag volgde presentator Cornald Maas een periode de voorbereiding van Brigitte Kaandorp voor haar nieuwe voorstelling “Eh”, na een sabbatical van tweeënhalf jaar. Zij behoorde tot de lichting die begin jaren tachtig zorgden voor de opbloei van het cabaret. Na het stoppen van Neerlands Hoop, dacht menigeen dat het cabaret ten dode  opgeschreven was, maar niets bleek minder waar. Deze nieuwe ontwikkelingen in het cabaret kon ik van vrij dichtbij volgen, aangezien ik in de jaren tachtig in een schouwburg werkzaam was, om precies te zijn van 8 juli 1981 tot 1 september 1991. Het had grote voordelen om daar te werken, zo kon ik alle voorstellingen gratis bezoeken. Mijn voorkeur ging in die periode vooral uit naar de cabaretvoorstellingen, omdat de muziekvoorstellingen over het algemeen niet mijn smaak waren. Na de uitzending van Volle Zalen kwamen een aantal prettige herinneringen aan die periode bovendrijven. Doordat de administratie, waar ik werkte, pal tegenover de toneelingang was, zag ik op doordeweekse dagen vaak artiesten voorbijkomen, die ook regelmatig de administratie binnen kwamen lopen met een vraag, soms op zoek naar een kop koffie of gewoon een praatje. Daaronder bekende namen als bijvoorbeeld Paul van Vliet, overigens een bijzonder vriendelijke man, die zelfs niet te beroerd was om zijn crew te helpen met het opbouwen van het decor. Ook iemand als Paul de Leeuw, die zonder dat een camera op hem gericht was, gewoon een heel vriendelijke man bleek te zijn. Het hardst heb ik ooit moeten lachen met Justus van Oel, die met Erik van Muiswinkel in die tijd de cabaretgroep Zak en As vormden. En natuurlijk met de nog altijd messcherpe Dolf Jansen, die eind jaren tachtig furore begon te maken in het duo Lebbis en Jansen. Het meeste respect en de meeste sympathie koester ik toch wel voor Youp van ’t Hek. In 1983 maakte hij diepe indruk op mij met zijn voorstelling Man Vermist. In mijn periode, dat ik bij die schouwburg werkte, maakte ik de borderellen van de voorstellingen. Dat gebeurde ofwel op basis van uitkoopsom, ofwel op basis van partage. Youp was in die dagen niet een artiest, die niet het onderste uit de kan wilde hebben en werkte op basis van een voor het theater bijzonder gunstige verdeling. Dat kon niet voor alle artiesten uit de tijd gezegd worden (ik noem geen namen). In die dagen was trouwens de Belg Urbanus ook een graag geziene gast in ons theater. Natuurlijk zag ik af en toe muziekvoorstellingen, waaronder kleinkunstenaars als bijvoorbeeld Gerard van Maasakkers en de Vlaming Willem Vermandere. Een voorstelling van Drs. P staat me trouwens nog goed voor de geest, omdat ik hem na afloop met een noodgang naar het station moest brengen, anders had hij zijn woonplaats Amsterdam niet meer op tijd kunnen bereiken. Anno 2018 volg ik het cabaret nog steeds op de voet, helaas zit ik echter niet meer zo dicht bij het vuur.        
Theo Volk

The Space Age Travellers - @ventures in the Shadows


Hij is een druk bezet man Bart-Jan Baartmans, iemand die als het ware van het ene project naar het volgende vliegt. Begin dit jaar verscheen het fraaie album Like a Radio van Matthews Southern Comfort, waaraan hij meewerkte. Verder was hij multi-instrumentalist en producer van het eveneens prachtige album The Secret Us van Etan Huijs en vond daarnaast ook nog tijd voor het uitbrengen van zijn Nederlandstalige album Verzamelaar. Voor @ventures in the Shadows trommelde hij drummer Sjoerd van Bommel (oa Frédérique Spigt en Bots) en bassist Gerco Aerts (oa Andre Manuel, Michael Prins en B-Movie Orchestra) op. Beiden met karrenvrachten aan muzikale ervaring. Bovendien werkt Baartmans al heel lang samen met van Bommel in het trio Wild Verband. Het spelplezier spat van dit album af. BJ liet zich bij het schrijven van de instrumentale nummers inspireren door favoriete gitaristen van hem, zoals Marc Ribot, Bill Frisell, Richard Thompson, Jeff Beck en Ry Cooder. Maar ook door diens leermeesters als Wes Montgomery, Duane Eddy, Dick Dale, Django Reinhardt en The Shadows. Eigenlijk horen we de muziekliefhebber Baartmans, die met zijn uitstekende begeleiders odes brengt aan zijn idolen. Zo hoor je af en toe de invloed van The Shadows terug, en in Pay My Dues van de jazz gitarist Wes Montgomery. Wiens bekende nummer Caravan overigens gebruikt werd als openingstune van het vroeger populaire spelletjesprogramma Wie van de drie. Het materiaal is behoorlijk gevarieerd, je hoort van rock & roll, jive, jazz tot aan Spaghetti western invloeden. Die gevarieerdheid en hoorbare spelvreugde maken @ventures in the Shadows tot een bijzonder aangename luisterervaring, die niet snel zal vervelen.  
Theo Volk
Releasedatum: 9 november 2018 CRS

Siobhan Miller - Mercury


De jonge Schotse zangeres Siobhan Miller heeft niet alleen mooie, grote, donkere kijkers, maar ook een warme stem, waar ze menig luisteraar mee weet te raken. Helaas niet in Nederland, omdat ze hier nog steeds vrijwel onbekend is. In Schotland won ze al, als enige zangeres, tot driemaal toe de prijs van beste zangeres. Ondanks haar nog jonge leeftijd heeft ze al een behoorlijke staat van dienst. Naast haar solocarrière maakte ze onder anderen ook deel uit van de folkgroep Salt House. Het debuutalbum Lay Your Dark Low van die groep staat nog steeds als een huis. Intussen is Millers plaats in die groep overgenomen door de eveneens geweldige zangeres Jenny Sturgeon. Siobhans solodebuut Flight of Time maakte op mij grote indruk en behoort nog steeds tot mijn favoriete albums van 2014. Het is een rijkelijk georkestreerd en gearrangeerd album. Op haar derde album Mercury is het repertoire een stuk soberder ingekleurd, met als grote voordeel, dat haar warme, gevoelige stem nog beter tot zijn recht komt. Vooral in ingetogen liedjes als Strandline en Slowest Days. Een van de belangrijkste thema’s in de liedjes vormt het geheugen, en dan vooral, wat filtert en bewaart ons brein als de belangrijkste gebeurtenissen in ons leven. De producer is andermaal Euan Burton en verder werkten onder anderen Lau’s Kris Drever en Admiral Fallow frontman Louis Abbott weer mee.  Mercury is weer een prachtige aanvulling geworden op haar groeiende oeuvre.  
Theo Volk
Releasedatum: 2 november 2018 Songprint Recordings

Abonneren op: Posts (Atom)