Nathan Bell - I don’t do this for Love, I do this for Love

Een Canadese muzikant en radioman, iemand waarvoor ik diepe respect koester, maakte mij jaren geleden attent op Black Crow Blue. Ik kende Nathan Bell’s muziek niet, maar was van meet af aan onder de indruk. Binnen zijn muziek klopt een groot sociaal hart. Moraal en verfijnde smaak worden hier niet verward en vloeien in zijn werk samen als twee onafscheidelijke vrienden. Zijn muziek is rauw en gepassioneerd, en zoals blijkt uit de titel van zijn laatste plaat, ze ontstaat uit liefde. Een aantal muziekliefhebbers gaf de voorkeur aan Blood Like a River boven Black Crow Blue. Zelf twijfelde ik wat mijn voorkeur betrof. Dat voorbehoud speelt met het verschijnen van I Don’t Do This For Love, I Do This For Love geen enkele rol. Dit laatste album is wat mij betreft superieur boven beide eerdere platen. Ik kende enkel King of the North van eerdere releases, maar voor het overige zijn het splinternieuwe nummers die je bij de kraag vatten. Ruraal Amerika wordt hier op zijn puurst belicht door de ogen van een connaisseur. Nathan Bell kan cynisch zijn, maar sluit net zo gemakkelijk zijn thuisland in de armen. Hij beschrijft het Amerika waarvoor ik bewondering heb.

 

Er is geen misverstand over het mooiste couplet welke ik dit jaar hoorde. De 4 korte regels komen uit Dust. Spijt komt na de daad. The Man is a Foolish Creature. Always at War. Surrounded by his Angels. That he chooses to Ignore. Het album bevat in totaal 13 liedjes. Liedjes die je amper meer loslaten. Het zijn stuk voor stuk scherpe analyses die een prachtig beeld vormen van een alsmaar veranderende Amerika. Good Morning Detroit is afgemeten en gewogen. Sfeervol tot het bot. Iets vergelijkbaars geldt voor All That You Carry waarbij verantwoordelijkheidsgevoel letterlijk een gewicht op je schouders wordt. Hell of a weight they put on man. At the Bottom of Kentucky grijpt zijn kans om de gastbijdrages te etaleren. En het moet gezegd worden, er wordt enorm strak gemusiceerd. Ook de vocale ondersteuning van de verscheidene dames voegt toe aan de verrijking van dit album. Zo spelen op dit album onder meer mee Missy Raines en haar band the New Hip, maar er is ook de opkomende Nashville zangeres Annie Mosher, Blue Grass legendes Claire Lynch en Don Rigsby en de uit Cleveland afkomstige Rachel Brown. Ergens in april reserveerde ik stoelen, want dit wordt het concert wat ik wil bijwonen. In december is hij van de partij. Lucky Dice wist hem naar de Lage Landen te halen, en hij neemt deze plaat mee. Eentje die mijn verwachtingen heeft overtroffen.

Rein van den Berg

Releasedatum: 20 november 2015 Stone Barn Records
Website:  http://www.nathanbellmusic.com/

Jelka van Houten – Hard Place For A Dreamer

Het was niet zo verwonderlijk dat actrice Jelka van Houten (zus van Carice), ooit een Americanaplaat zou gaan maken. Haar Brits/Nederlandse vader Theodore van Houten is naast schrijver ook musicoloog. Haar vaders achtergrond verklaart waarschijnlijk ook haar uitstekende Engels. Bovendien woonde Jelka een tijd voor het opnemen van de cd in Memphis, Nashville, New Mexico en Manchester. Ze zingt overigens al heel lang, sinds haar veertiende, voornamelijk in musicals. Toch duurde het heel lang  voordat een debuut verscheen. Naast een man en twee kinderen heeft ze natuurlijk ook nog haar carrière als toneel- en filmspeelster. Toch is zingen voor haar het hoogst haalbare. “Leven van mijn muziek is mijn ultieme natte droom”, zoals ze onlangs vertelde in een interview met het AD. Na het veelvuldig beluisteren van Hard place for a dreamer kan ik niet anders dan constateren dat die droom me zeker niet onmogelijk lijkt. Jelka is een uitstekende zangeres, maar beschikt daarnaast over een buitengewoon prachtige warme stem. Vijf jaar besteedde ze aan haar debuut en dat is aan alles te horen. Naast een uitgekiende productie weten haar zelf geschreven liedjes te overtuigen. Veelal in het country idioom. De meesten van haar liedjes hebben een ijzersterke melodie en/of refrein. Een van die liedjes is I Couldn’t Care Less, wat werkelijk niet uit je hoofd te branden is, nadat je het gehoord hebt. Maar er staan ook prachtig ingetogen liedjes op als Give Me An Isle. Of draait ze haar niet om voor een schitterende pianoballade als All In Time. Persoonlijk vind ik haar stem in dit nummer het beste tot zijn recht komen.  Het album werd opgenomen in de legendarische Sun studio in Memphis en afgemaakt in de studio van Frans Hendriks in Limmen. Overigens is het geen pruik die ze draagt op de hoes, maar is het gewoon haar eigen haar. Hard Place For A Dreamer is een zeer overtuigend debuut. Jelka’s toekomst als professioneel muzikant lijkt me absoluut gewaarborgd.

Theo Volk

Releasedatum: 30 oktober 2015 Zip Records/Zwaardmusic

Website: http://www.jelkavanhouten.nl/

 

 

Emilie & Ogden – 10.000

Emilie & Ogden is geen duo. Emilie is de Canadese Emilie Kahn en Ogden is de naam van het merk van haar harp. De laatste maanden is haar bekendheid in een stroomversnelling geraakt door haar op Youtube geplaatste cover van Style van de populaire Taylor Swift. De cover kon overigens op goedkeuring rekenen van Taylor Swift zelf. Een zangeres die harp speelt en liedjes schrijft die regelmatig een sprookjesachtige sfeer uitstralen kan niet ontkomen aan een vergelijking met de Amerikaanse Joanna Newsom.  Newsom bracht overigens onlangs zelf het door pers en publiek goed ontvangen Divers uit. 

Emilie Kahn onderscheidt zich op diverse onderdelen duidelijk van Newsom. Allereerst heeft de stem van Emilie een veel prettiger timbre dan de stem van Newsom. Bovendien zijn haar songs veel meer gestructureerd en ritmisch van aard, waardoor ze veel sneller de luisteraar in de greep kunnen krijgen. De instrumentatie van de songs is erg gevarieerd. Ze gaan veelal over de liefde. Emilie componeerde alle liedjes zelf. 10.000 werd, voor deze muziek ideale locatie, opgenomen in Studio B-12 gelegen in de bossen van Valcourt in Quebec. Een door haarzelf handgeschreven tekstboekje wordt meegeleverd. Divers van Joanna Newsom is mooi, maar 10.000 van Emilie Kahn bevalt me nog beter. Alleen jammer van die afschuwelijke hoes.

Theo Volk

Releasedatum: 20-11-2015 Secret City

https://emilieandogden.com/

Reprise Allen Toussaint – Songbook

 

Allen Toussaint 1938 - 2015 

Het mooie van dit nieuwe Allen Toussaint album is dat het weinig om het lijf heeft. Behalve de standaard openingszin zal je enkel Toussaint horen en zijn piano. Theoretisch zou de plaats van locatie ieders café om de hoek kunnen zijn. De live opnames werden echter gemaakt te New York in Joe’s Pub, in de herfst van 2009. Na de orkaan Katrina moest Toussaint zich tijdelijk noodgedwongen verkassen. Uit niets blijkt dat Toussaint tijdens de opnames de zeventig jarige leeftijd gepasseerd was. Zijn zang en pianospel zijn levenslustig wanneer hij schijnbaar ongecompliceerd langs de vele hoogtepunten uit zijn carrière laveert. Zelf omschrijft hij dat tijdens de introductie enigszins anders, maar hij kan het zich de valse bescheidenheid veroorloven. Hoe dan ook, het ongeoefende oor zal vlot concluderen dat hier een rasartiest aan het werk is. Eentje die de weg van vallen, opstaan en doorzetten bewandeld heeft. Er passeren liedjes die hij zowel voor anderen schreef als voor zich zelf. Opener van het album is It’s Raining, bekend van Irma Thomas, en zo volgen vele. Toussaint houdt bij voortduring de regie van zijn optreden in handen, en schudt daarbij een ijzersterke Songbook uit zijn mouw. Get Out Of My Life, Woman klinkt fris en gemeend als nooit tevoren.

 

Hoogtepunt van dit album is ongetwijfeld Southern Night. Toussaint neemt ons in gesproken woord mee terug naar zijn jeugd en naar New Orleans. Machtig mooi. Wat droge humor, eerlijkheid en een body of work en je hebt een schitterende avond. Speciaal vastgelegd voor hen die een stukje meer willen pakken, en genieten. Songbook combineert de formaten CD en DVD in één verpakking. De DVD bevat opnames van de 2^de avond te Joe’s Pub, en bovendien een interview met Toussaint uitgevoerd door producer en levenslange vriend Paul Siegel.

 

Rein van den Berg

 

Website:                 http://allentoussaint.com/

Nadia Reid - Listen to Formation, Look for the Signs

Nadia Reid is een 23-jarige singer-songwriter uit Nieuw-Zeeland, haar moeder komt echter uit Engeland en haar vader heeft Ierse roots. Ze is een van een veelbelovende nieuwe lichting, waartoe ook haar goede vriendin Aldous (Hanna) Harding behoort.  Harding debuteerde eind vorig  jaar op schitterende wijze met haar titelloze album.  Erwin Zijleman schreef er een mooie recensie over. Ze hebben een zeer goede band, schreven in het verleden overigens al samen een aantal songs. Het eerste wat opvalt bij beluistering is het gemak waarmee Nadia zingt, een natuurtalent. Ze kreeg nooit zangles, echter wel gitaarles. Haar timbre is ook prachtig en haar zang wordt volgens mij terecht af en toe vergeleken met  Jennifer Warnes  en Joni Mitchell ten tijde van Blue. Mitchell behoort overigens tot haar favoriete muziek, maar haar eerste grote inspiratiebron waren The Be Good Tanyas, met daarin onder anderen Jolie Holland.

 

De invloed van Holland is af en toe terug te horen in haar muziek. Bovendien zijn er verder vooral Americana invloeden te horen. De cd had overigens wel enige tijd nodig voordat hij me wist te overtuigen. Waarschijnlijk had dat te maken met haar enigszins aparte frasering. Bovendien zijn de meeste songs behoorlijk ingetogen van aard. Je moet er dus echt goed voor gaan zitten. De songs werden geschreven in de periode 2012 – 2014. De oudsten zijn Just to feel alive, Some are Lucky en Holy low. Laatstgenoemde behoort tot mijn favoriete liedjes. Van dit nummer staat ook, als bonustrack, een heerlijke rockversie op het album, toepasselijk  Holy loud genoemd. Liedjes schrijft ze wanneer ze droevig is.  Of wanneer ze terugdenkt  aan iets raars wat ze mee heeft gemaakt. De teksten zijn veelal suggestief, erg volwassen en veelal autobiografisch. Listen to Formation, Look for the Signs bewijst andermaal dat Nieuw-Zeeland over jonge veelbelovende singer-songwriters beschikt.            

Releasedatum: 4 december 2015 Spunk

Website: https://nadiareid.bandcamp.com/

Martyn Joseph - Sanctuary

Het sleutelwoord tot Martyn Joseph’s werk is compassie. Hij reist zoals iedere artiest voor zijn broodwinning en komt daarbij in de meest (on)mogelijke situaties – men klampt hem regelmatig aan – waarbij hij er de persoon niet naar is om de ogen te sluiten. Tijdens zijn laatste voorstelling die ik bijwoonde vertelde hij een aangrijpend verhaal over een vluchtelingenkamp welke hij had bezocht. “Het ging mijn voorstellingvermogen te boven” waren zijn woorden. Ik kan weliswaar niet veel doen is zijn stelling, maar niets doen was geen optie. Hij zag dat er mensen zijn die simpelweg niets bezitten, behalve de kleding die ze dragen. Hun situatie was zonder overdrijving schrijnend te noemen. Hij zingt over onrechtvaardigheden zoals onevenredige verdeling. Muziekliefhebbers die bekend zijn met het werk van Martyn Joseph vertel ik daarmee overigens niets nieuws. Hij kan niet anders dan iets doen met de informatie die hij absorbeert, al was het maar om een brede bewustwording te creëren. Hij gebruik hiervoor zijn muziek, teksten en zamelt fondsen in via een organisatie die hij in het leven riep: Let Yourself Trust,

 

Santuary is het 21^ste album van de singer songwriter uit Wales. Hij werkt sinds jaren weer samen met Ben Wisch. De producer die hem indertijd terzijde stond met Being There (1992). De basis van Sanctuary werd opgenomen in de woning van Wisch. Wisch en Joseph wisten zich te omringen met een stel uitgelezen muzikanten. De kern bestond uit drummer Ben Whittman (bekend van o.m. Paul Simon en Rosanne Cash), gitarist Kevin Barry (Mary Chapin Carpenter en Ray Lamontagne) en bassist Zev Katz (James Brown en Bruce Springsteen). De fijnproevers weten wellicht Antje Duvekot als achtergrondvocaliste te ontwaren. Om woorden zit Martyn Joseph nooit verlegen. Gelukkig weet hij ze dusdanig zorgvuldig te rangschikken zodat hij je aandacht pakt, en weet vast te houden in zijn verhalende uiteenzettingen. Hij beoogt niet de wereld te verbeteren, maar begrijpt dat meer begrip en onderlinge verbroedering een stap in de goede richting zijn. Een sociaal hart laat zich niet afdwingen. De Welshe Springsteen laat zich andermaal van zijn beste kant zien, en heeft hernieuwd voor een prima album gezorgd!

Rein van den Berg

Releasedatum: 30 oktober 2015 Pipe Recordings
Website: https://www.martynjoseph.net/

3hattrio - Dark Desert Night

Een bijzonder trio, alleen al vanwege hun uiterlijk. Een folkie met banjo, een rasta met een staande bas, beiden op leeftijd en een babyface op viool. De zeer ervaren folkie is Hal Canon, oprichter van Deseret String Band (aka The Bunkhouse Orchestra). De groep bestond van 1972 tot 2002 en vertolkte muziek uit de 19^e eeuw. Ze speelden in 1998 op de Olympische winterspelen van Nagano in Japan. Naast muzikant is hij ook radioproducer en folklorist. De eveneens ervaren rasta is Greg Istock met een duidelijk andere muzikale achtgrond, namelijk reggae en experimentele jazz. Hij werkte onder anderen samen met Gregory Isaacs. De pas achttienjarige Eli Wrankle speelt al vanaf zijn vierde viool. Het trio is woonachtig in het kleine plaatsje Virgin in Utah, gelegen in de woeste natuur.  Niet ver van Zion National Park, andere Nationale Parken en Death Valley.

Niet vreemd dat die natuur een belangrijke inspiratiebron vormt voor hun muziek, versterkt door de indrukwekkende landschapsfoto’s, die de bekende fotograaf Ansel Adams maakte in dit gebied. Het is hun bedoeling een eigen genre te creëren, American desert music. Zo is de invloed van de woestijnblues van Noord-Afrika in hun muziek te horen, een goed voorbeeld hiervan is Tammy’s Sister. De jazz achtergrond van Istock is hoorbaar in Sand Storm. Daarnaast zijn er folk invloeden te vinden. Canon en Istock beschikken allebei over een zeer doorleefde stem. De teksten gaan veelal over de natuur. Het is een goed op elkaar ingespeeld trio, dat elkaar uitstekend aanvoelt. De meeste nummers zijn door Canon en Istock geschreven. Daarnaast twee, aan de archieven van John Lomax ontleende traditionals, Carry Me Away en Left Texas. Tot nu toe kregen ze weinig aandacht, maar dit tweede album gaat daar ongetwijfeld verandering in brengen. Het is zondermeer een van de meest originele cd’s, die ik dit jaar hoorde en daarnaast ook nog erg verslavend.

Theo Volk

Releasedatum: 17 september 2015 Eigen beheer
Website: http://3hattrio.bandcamp.com/

Various Artists - Singer Songwriters from Home

Wat is nodig om de juiste basis te creëren waarmee je de luisteraar pakt? Hoe neem je de aandacht zodat iemand daadwerkelijk gaat luisteren? Timing is alles zou je zeggen. Wellicht kan ik de vraag beter voorleggen aan de vier artiesten die Hemifran centraal plaatst in zijn project Hidden Treasures – Singer Songwriters from Home. Een prima initiatief van de onafhankelijk Zweedse promotor en distribiteur Peter Holmstedt. Er werd voorbeeld genomen aan een project uit 1965. Het label Elektra bracht in dat jaar een plaat uit (EKS7299) met 4 jonge artiesten die aan het begin van hun carrière stonden: Richard Fariña, Patrick Sky, Bruce Murdoch en David (Cohen) Blue. Er is geen enkel verband tussen beide projecten, behalve dan dat het concept geleend is. Vier singer songwriters naast elkaar op 1 plaat. De versie anno 2015 bestaat uit Barry Ollman, Bob Cheevers, Greg Copeland en Keith Miles. De originele Elektra persing bevatte 13 nummers, terwijl het recente project 18 liedjes bevat. Kwalitatief is de laatste mij aanzienlijk liever, evenals de onderlinge afwisseling.

 

Nou had ik al een enorme zwak voor Copeland en Miles (van beide heren heb ik een aantal uitstekende solo cd’s in de kast staan) maar ook Cheevers en Ollman komen indrukwekkend uit de verf met hun individuele bijdragen. In Progress trekt Cheevers terecht onze ontwikkeling in twijfel. “Fools Gold” noemt hij het. Ze weten je aandacht te pakken in nummers die variëren van introspectief tot losjes rockend, zoals de laatste song Pretty Girl Rules the World. Een live uitvoering waarin de meespelende Jackson Browne aankondigt dat het gezelschap zich even The Beach Boys voelt. Singer Songwriters from Home grijpt terug naar de basis. Wat je vindt zijn louter uitstekend geschreven en uitgevoerde liedjes. Je hoort oprechte vakmanschap. En omdat de muziek resoneert, weet je dat het gevoel op de juiste plaats zit. In de linernotes komt Elliott Murphy tot dezelfde conclusie. Een terecht constatering!

Rein van den Berg

Releasedatum: 1 september 2015 Hemifram
Website: http://www.hemifran.com/

Supporting info: http://www.richardandmimi.com/singer.html 

Peter Case - HWY 62

De solocarrière van Peter Case ging, bijna dertig jaar geleden, veelbelovend van start. Zijn debuut kwam tot stand onder de vleugels van het Geffen label. Het productionele team bestond maar liefst uit de heren J. Henry Burnett and Mitchell Froom. T-Bone was als mede-componist zelfs verantwoordelijk voor een viertal songs. De gastbijdragen op dit album waren evenmin de geringste: Van Dyke Parks, Roger McGuinn, Jim Keltner en Gurf Morlix – om een paar te noemen. Men pakte zaken serieus aan, mogelijk omdat Case met de in 1978 geformeerde band the Plimsouls broodnodige “credits” had weten te verwerven. Ondanks het indrukwekkende song schrijvend vermogen van Peter Case bleef een daverend succes uit. Zijn loopbaan leek zich in de nul jaren zelfs neerwaarts te bewegen als gevolg van malaise met zijn gezondheid. Gelukkig bleek de veerkracht van deze artiest opmerkelijk. Het album Wig! wees op een herboren Case.

 

HWY 62 heeft een paar luisterbeurten nodig om tot een zelfde conclusie te komen. Hij grasduint qua stijl vrijelijk uit zijn achterliggend oeuvre. Long Time Gone – een Dylan cover - trekt op onvervalste country, terwijl Bluebells een gevoelige ballade betreft. Case heeft zich laten inspireren op vroege Beatles en bands die vanuit California het antwoord waren op de Britse invasie. If I Go Crazy lijkt ogenschijnlijk weinig om het lijf te hebben, maar de aanwezige swing doet je anders beseffen. Niet verkeerd deze stijlvormen “geleend” uit de late jaren zestig. Het toont tevens de vaardigheid en de wendbaarheid van Case. Waiting On a Plane is niets anders dan zeldzame klasse. De titelsong is een vrije piano improvisatie van iets meer dan een minuut. Het sluit wederom een uitstekend Case album af, want laten we eerlijk zijn, echt slechte albums zijn aan deze man niet besteed. Highway 62 is de snelweg die Canada verbindt met Mexico. Case is geboren in Hamburg, New York en keek als kind fascinerend toe naar deze verkeersslagader waarop het vrachtverkeer voorbij denderde. Voor hem was HWY62 de weg naar het Westen. De plaats waar hij wilde zijn.

Rein van den Berg

Releasedatum: 30 oktober 2015 Omnivore Recordings
Website: http://www.petercase.com/

Kevin Dooley - Treehouse

Het weer is definitief omgeslagen. Het is nat, koud, vies en de bladeren vallen. Griep ligt op de loer. Tijd om de warmte en de behaaglijkheid van je woonkamer hernieuwd te ontdekken. Ideaal vind je dan je plaats nabij de haard. Glaasje port erbij, om mogelijke aankomende bacillen te ondermijnen. Muzieksuggestie? Ik stel voor om te gaan luisteren naar Kevin Dooley. Zijn album Treehouse zal de idyllische beschrijving van zojuist niet verstoren, maar er naadloos bij aansluiten. De “road songs” van Dooley en de zijnen zijn als een warme deken. Aangename harmonieuze zang en snaargetokkel. Snaren die bestaan uit akoestische gitaren, mandoline en viool. Hij steekt van wal met Happy by this Roadside, vrolijk maar gelukkig niet hilarisch. Juist gedoseerd voor mijn smaak. Let it Roll gaat verder op de ingeslagen weg, voegt een bluesy sausje toe, evenals de klank van een frivole mondharmonica. Willoughby ontpopt zich als een klassiek aandoende ballade. Het gevarieerde repertoire doet vermoeden dat de volgorde van songs identiek is aan die van zijn live-set.

 

Kevin Dooley heeft op de hoes vermeld waar de songs tot stand zijn gekomen. Hij schrijft zijn liedjes overwegend onderweg om ze thuis verder uit te werken. Opnames voor het album vonden uiteindelijk plaats in The Treehouse te Longmont, Colrorado. De 10 liedjes kabbelen zonder hobbels verder. Little Giant gaat over zijn grootvader, een bankier uit Indiana. Intuïtief trekken we richting huis in Home by Feel. Een liedje dat je op het hart drukt om te luisteren naar het gevoel wat van binnenuit komt. The Road Home eindigt uiteindelijk de plaat in zuidelijke sferen. “The best part of the journey” gaat altijd richting huis, ondanks de vriendschap die je onderweg hebt opgedaan. Treehouse is een warme en vriendelijke plaat, en het zou mij verwonderen wanneer beide criteria niet synchroon lopen met de non-pretentieuze eigenschappen die Kevin Dooley in huis heeft. Sympathieke plaat.

Rein van den Berg

Releasedatum: 15 oktober 2015 Eigen beheer
Website: http://www.kevindooleymusic.com/

Katie Kuffel - Pearls

Tijdens opener Devil zat ik direct op het puntje van mijn stoel. Een stem die meteen aansprak, voorzien van een enigszins hees randje. Zichzelf op bekwame wijze begeleidend op piano, een droevig liedje zingend over de liefde. Aan het eind wordt de rol van de piano overgenomen door haar stemmige cello die wegsterft in schoonheid. Gewoon een conventionele song, maar wel een die direct grote indruk maakt. Vervolgens laat Table Song een heel andere kant van Kuffel horen. Een inventief opgebouwde song, waarin een belangrijke rol voor percussie en toetsen is weggelegd. Dat Kuffel eigenzinnig is blijkt aan het abrupte einde ervan. Blazers krijgen vervolgens de ruimte in Humor Tumors evenals een opdringerige piano. Het arrangement van deze song is buitengewoon spitsvondig. Weer wat conventioneler van toon is Stone Statue, vooral de subtiele bijdrage van Kale Lotten op tenor sax is bijzonder fraai.

Voorlopig is het ingetogen en treurige Misplaced Pride mijn favoriete nummer vanwege de zeer kwetsbare zang, maar ook door het samenspel tussen piano, accordeon en trompet. De eigenzinnige kant van Kuffel komt weer om de hoek kijken in Cat Collar, de meest experimentele en enigszins afwijkende song en het liedje waarmee ik de meeste moeite had om het goed te doorgronden. Zeer inventief en jazzy is het heerlijke Please Chelsea en wordt vooral gedragen door haar pianospel. Gas wordt er weer teruggenomen in een van de hoogtepunten, Moorings, gedomineerd door cello en piano. Ook klassiek van toon is de titelsong, en ook behorend tot mijn favorieten vanwege de bloedmooie zang en de sobere opbouw. Afsluiter in stijl is het door strijkers gedomineerde Cleanse. Veel weet ik overigens nog niet over deze eigenzinnige singer-songwriter uit Seattle. Pearls is haar tweede album, waar ze vijf jaar lang nauwgezet aan werkte. Het leverde een geweldige mix van breekbare en inventieve songs op.  

Theo Volk

 

Releasedatum: 15 oktober 2015 Eigen beheer

Website: http://www.katiekuffel.com/ en https://katiekuffel.bandcamp.com/