Met een muziekcarrière die al langer dan een halve eeuw duurt
behoeft Iain Matthews natuurlijk geen verdere introductie. In 2000 vestigde hij
zich in Horst, Limburg en is daar sindsdien gelukkig met zijn Nederlandse vrouw
en kroost. De titel The New Mine is
niet alleen een verwijzing naar het nummer Working
in the New Mine, maar ook naar de Limburgse kolenmijnen. Bovendien heeft
hij met het hernieuwd leven inblazen van Matthews Southern Comfort een nieuwe
muzikale mijn gevonden met zijn drie door de wol geverfde Nederlandse begeleiders.
Eric Devries, Bart de Win en coproducer BJ Baartmans hebben ook alle drie hun
sporen ruimschoots verdiend in de muziek business. In 2018 leverde dit
gezelschap met Like
a Radio hun eerste, goed ontvangen, proeve van bekwaamheid af. De solocarrière
van Iain kwam na zijn vertrek uit Fairport Convention in een stroomversnelling
dankzij de wereldhit die hij had met Joni Mitchell’s Woodstock. De prachtige opener Ethiopia
is eveneens van de hand van Mitchell en kan gezien geworden als een eerbetoon
en dankjewel aan deze levende legende. Kers op de taart in hun uitvoering is
het wonderschone spel, dat Bart uit zijn Wurlitzer tovert. De samenzang op het
nieuwe album is om door een ringetje te halen. Normaal verzorgt Iain de lead
zang maar in The Hands of Time
krijgen ook de andere heren de gelegenheid om voor het voetlicht te treden.
Bijzonder opgewekt klinkt het goed in het gehoor liggende Feed It, wat voorzien is met fraaie
lead en achtergrondzang. Tot mijn favorieten behoort het fraaie Patty’s Poetry. Het wordt gezongen door
Iain maar blijkt geschreven door BJ, na een onvergetelijk optreden. BJ
hierover : “Het nummer gaat over Patty Griffin. Naar aanleiding van een
betoverend optreden door enorme hoosbuien heen in Nashville waar ik bij was,
doorweekt maar verkocht. Maar het was vooral dat moment en tegen alle
omstandigheden in. Ik sprak (jaren) later bassist JD Foster in mijn studio bij
een sessie en die bleek die avond zijn debuut bij haar gemaakt te hebben! Ook hij wist het nog precies: de knetterende
spanning (wellicht was het echt link) en zo'n fraaie ontlading op het podium.”.
Zo’n impact kan muziek en natuurelementen dus hebben. De uitstekende
titelsong blijkt een cover te zijn van de voor mij onbekende singer-songwriter
Ed Snodderly. Met uitstekend gitaarspel trouwens. Tot de hoogtepunten reken ik
zeker het door Iain geschreven Starvation
Box. Volgens Iain is het “fiction based on fact. The old black blues men in
the south used to call their guitar their starvation box because they couldn’t
make a living playing music. At least, black mans music, which was the blues.”.
Ingetogen en begeleid met warm
accordeonspel van Bart is het door Iain en Eric geschreven C’Mon Amigo. Iedereen leverde trouwens composities aan. Het voert
te ver om alle composities van dit uitstekende album hier te bespreken. De
opnames vonden plaats in Wild Verband (vernoemd naar een metselaarsterm) van
BJ. Hier werden trouwens de laatste jaren de nodige fraaie albums opgenomen. Het vorige album was mooi, maar The
New Mine bevalt me nog beter.