Het bleef lange tijd stil na de dood van Tim
Buckley. De laatste jaren verschijnen met een zekere regelmaat opgevijzelde
live-opnamen. De eerste live registratie die verscheen was afkomstig van Tim
Buckley’s verblijf te London. Optreden in The Queen Elizabeth Hall om precies
te zijn, 7 oktober 1968. Dit optreden behoefde weinig tot geen reparatie. De
opnamen waren gezien de tijd waarin ze gemaakt werden in topconditie. Het is
tevens de weergave van een uitgelaten Buckley. Tim Buckley was en is een van
mijn absolute helden, dus geen wonder dat dit optreden zich voor mij rangschikt
naast live opnames van Van Morrison (Too late too Stop Now) en Townes van Zandt
(Old Quarter). De bezetting bestond naast Tim, uit zijn vaste gitarist en
vriend Lee Underwood, vibrafonist David Friedman. Lokaal werd aangetrokken
niemand minder dan Danny Thompson (Pentangle) op bas. Helaas kon Tim’s vaste
percussionist Carter C.C. Collins om budgettaire redenen er niet bij zijn. De
nummers op dit album zijn overwegend afkomstig van zijn eerste twee albums,
drie nummers van Happy Sad. Happy Time verscheen op Blue Afternoon, en ook Fred
Neil’s Dolfins verscheen jaren later. Tevens een zestal nummers die je niet
terugvindt op Tim’s regulaire platen, waaronder een euforische versie van
Wayfaring Stranger. De toen eenentwintigjarige artiest geeft tijdens dit
optreden zijn hele hebben en houden. Zelf heb ik hem nooit live gezien,
gelukkig wist zoon Jeff, jaren later te Rotterdam, veel goed te maken.
Onlangs besteedde ik een paar woorden aan Shelby Lynne’s album The Servant, ook zij wist een mooie uitgeklede versie te realiseren van Wayfaring Stranger. Een eersteklas klassiek nummer, die veelvuldige vertolkingen kende. Theo Volk gaf gisteren aan dat zijn favoriete uitvoering die van Mary Black is, en ook een versie van Darrell Scott weet ik mij te herinneren als een uitermate geïnspireerde uitvoering. Ditmaal getiteld; Wayfaring Pilgrim. Eveneens live uitgevoerd (vind je op zijn CD Live in NC) Wederom is bassist Danny Thompson van de partij (naast percussionist Kenny Malone). Er zijn talloze uitvoeringen van dit nummer, ook van Buckley. (Het nummer maakte deel uit van zijn live repertoire) Iedereen kent het nummer ongetwijfeld, en iedereen heeft zo zijn persoonlijke voorkeur. De geschiedenis van het nummer gaat ver terug. Is van voor de Amerikaanse burgeroorlog. Het werd gezongen door Burt Ives, Paul Robeson en Johnny Cash. Versies te over. Ik ga zo de versie van Nathalie Merchant er eens bij halen. Je vindt hem op haar plaat met eigentijdse en traditionele Folk-vertolkingen The House Carpenter’s Daughter. Muziek is iets wat je meeneemt op je reis door het leven. En dit nummer maakt onderdeel uit van die reis.
Rein van den Berg
Releasedatum : 15 mei 1990 Straight Records