In 1972 werd de Engelse artrockformatie Roxy Music de eerste groep, welke ik vanaf het begin zou gaan volgen. Gebiologeerd zag ik ze op de buis in AVRO’s Toppop optreden. Het was niet alleen hun muziek die mijn aandacht trok, maar ook door het gemêleerde gezelschap met verschillende achtergronden. Hun eerste vijf albums waren stuk voor stuk klassiekers, helaas hield Brian Eno het na twee albums al voorzien. De ego’s van hem en dat van Bryan Ferry botsten te veel.
Brian Eno (74), voluit Brian Peter George St. John le Baptiste de la Salle Eno geheten, is vooral bekend als producer en als visual artist. Daarnaast maakte hij albums met talloze, uiteenlopende muzikanten. Het bekendst zijn de samenwerkingen met David Bowie, Robert Fripp en David Byrne, met wie hij onder andere het intrigerende My Life in the Bush of Ghosts maakte.
Ook heeft hij sinds 1973 een solocarrière, waarvan mij de albums Another Green World en Before and After Science het meest kunnen bekoren. FOREVERANDEVERNOMORE is intussen zijn tweeëntwintigste soloalbum en het eerste sinds Another Day on Earth uit 2005 waarop hij ook zingt. Voor mij geldt bij ambientachtige muziek hetzelfde als voor instrumentale pianomuziek, ik moet me vanaf de eerste seconde ertoe aangetrokken voelen, anders haak ik meteen af.
Bij FOREVERANDEVERNOMORE werden mijn oren echter meteen gespitst. Het is een album dat urgent en intiem is geworden, een emotionele contemplatie over een milieuramp. “We need to fall in love again, but this time with Nature, with Civilisation and with our hopes for the future.” , aldus Eno. Op de meditatieve single We Let It In zingt dochter Darla mee. Een halve eeuw nadat ik voor het eerst Eno’s muziek hoorde, bewijst hij met FOREVERANDEVERNOMORE nog steeds urgente muziek te kunnen maken.
Theo Volk
Releasedatum : 14 oktober 2022 UMC
Website : https://www.brian-eno.net/