Wat kunnen we zo langzamerhand nog vertellen
over Steve Earle? De man heeft zonder twijfel een indrukwekkende carrière
achter de rug. Een kleurrijke persoon, veerkrachtig bovendien. Dat moet wel.
Het kwam hem niet aanvliegen. Hij heeft mij overdonderd (live!), maar ook ben
ik al eens op hem uitgekeken geweest. Toch wist hij zichzelf telkens weer van
verfrissende energie te voorzien, en ook zijn later albums mogen er, wat mij
betreft, zijn. The Dukes hebben hem zeker van hernieuwde impulsen voorzien.
Zijn tribuutplaten wisten mij te bekoren, met stijgende lijn zelfs. Die
kwaliteit laat zich doortrekken naar deze nieuwe plaat. Earle weet minstens zo
geïnspireerd over te komen als tijdens zijn beginperiode, waarbij we nu tevens
zijn leeftijd in ogenschouw nemen. Ga er maar aan staan. Van Steve Earle’s heb
ik veel van zijn albums in de kast staan, terwijl dat niet geldt voor Jerry
Jeff Walker’s oeuvre. Ik beperkte mij tot zijn vroegste platen; Driftin' Way of
Life, Mr. Bojangles en de zeer door mijn gewaardeerde plaat uit 1972, Jerry
Jeff Walker. Die laatste kocht ik op CD toen hij voor de eerste maal
beschikbaar kwam op CD. Gemaakt door het Australische label Raven. Niet alleen vind
je vanzelfsprekend de tracks van de oorspronkelijke plaat, maar tevens zes
bonustracks in een geweldige geluidskwaliteit. Wanneer Earle stelt dat hij in
zijn jonge jaren niemand anders had willen zijn dan Jerry Jeff, dan kan ik mij dat
op basis van dit album uit 1972 levendig voorstellen. Een gigantische sterke
plaat. Meestal hoor ik liever de oorspronkelijk artiest, in plaats van de
cover, en ook in geval van Jerry Jeff is wellicht zinvol eens te gaan kijken
voor een overzichtelijke compilatie.
Wanneer Jerry Jeff tot het DNA van Texas behoort, dan mogen we zonder overdrijving de lijn doortrekken naar Steve Earle. Het is terecht dat Earle deze ode naar zich toetrekt, na zijn eerder respectvolle vertolkingen van Townes van Zandt and Guy Clark. Jerry Jeff hoort zeker in dat rijtje thuis. Ook Townes en Clark hoor ik liever zelf hun muziek uitvoeren, maar aangezien ik de intenties van Earle als oprecht ervaar kan deze ode JJ Walker alleszins door de beugel. Mij zul je niet horen mekkeren over de uitvoering van Earle en zijn Dukes. Prima allemaal, zoals wij dat van hen gewend zijn. Het meer ingetogen werk, als Little Bird en My Old Man, boeien mij meer uit dan de uitgelaten nummers. Dat Walker meer waard was dan zijn klassieke hit Mr. Bojangles was al lang bekend. Earle heeft een greep gedaan, en wij mogen ervan genieten, en wellicht even stilstaan bij het oeuvre van Jerry Jeff, die ons vorig jaar helaas ontviel.