September was een uitstekende muziekrelease maand. Er verschenen veel albums waar ik (sorry voor de uitdrukking) oprecht blij van werd. En daarnaast werden we getrakteerd op prachtige weersomstandigheden, waardoor ik zoveel mogelijk buiten poogde te toeven. Genoeg tijd om te luisteren, maar weinig tijd om mijn enthousiasme onder woorden te brengen. En ja, waar te beginnen? Bij Kevin Gordon who else? J Veel muziekliefhebbers kennen hem wellicht al van Cadillac Jack’s #1 Son. Zijn tweede album, eentje die in 1998 verscheen bij het roemruchte Shanarchie label, gevolgd door Down to the Well (m.m.v. Bo Ramsey). Mogelijk dat hij toen van je aandacht slipte, wat in een zekere zin jammer is, want Kevin Gordon’s platen werden sindsdien alleen maar mooier. Zijn rauwe sound is kenmerkend aanwezig gebleven, en won uitsluitend aan kracht. De nieuwe plaat, The In Between, ligt qua geluid in verlengde van zijn voorgangers en mag je terdege beschouwen als zuivere America voorzien van een gepeperde doch traditionele rock ’n roll component. Tussen de bedrijven voor heeft Kevin een flinke douw gehad met zijn gezondheid (kanker), maar hij lijkt er vooralsnog sterker uitgekomen. De fysieke objecten die ik kocht zijn nog niet gearriveerd, echter ik hoop ze binnenkort te mogen ontvangen. Ditmaal, vanwege hoge verzendkosten en invoer consequenties, bij wijze van uitzondering een lp-versie erbij gekocht. Een jammerlijke bijkomstigheid bij artiesten die kleinschalig te werk gaan, is dat ze niet een distributiekanaal hebben, zoals de grote labels. Een andere bijkomstigheid die daarbij om de hoek komt kijken, en misschien nog meer vervelend is, is dat hij niet snel voor optredens in ons land in aanmerking komt. Het is helaas niet anders momenteel.
Tien door hem zelfgeschreven nummers, waarvan You Can’t Hurt Me No More samen met Kim Richey. Het nieuwe album valt geen moment tegen. Voldoet voor 100 procent aan mijn verwachtingen, en die waren hooggespannen vanwege zijn vorige albums. Het uitvoerende niveau ligt wederom hoog bij Kevin Gordon. Opnieuw een sterk staaltje die volstaat met puike blues geïnfecteerde muziek. Geen solo inspanning, maar het resultaat van een professionele band. Geen voor mij bekende musici ditmaal, wellicht met uitzondering van Fats Kaplin. Nummers met kop, kont en staart houden de luisteraar alert over de gehele speelduur. Speel ter illustratie Keepin’ My Brother Down en je weet uit welk vaatje Gordon tapt. Er is Country aanwezig, Blues, Soul en vanzelfsprekend een flinke scheut Rock ’n Roll. De muziek scheurt, trekt, stuwt en doet van alles, en kenmerkt Kevin ten voeten uit. Hopelijk halen we deze man eens naar ons land. Ik denk dat daarmee de liefhebbers van zijn muziek daarmee uitermate geplezierd gaan worden. Sterker, ik denk dat Kevin zelf na afloop er eveneens met voldoening op terug gaat kijken. Zou me niet verbazen dat onze Oosterburen hem ook willen zien. Zijn debuut kwam tenslotte niet voor niets via het Duitse Taxim Label. Ook op Carnaval Time deed Bo Ramsey mee, die medeverantwoordelijk was voor het kenmerkende gitaarspel op Gordons’ albums.
Rein van den Berg
Releasedatum : 13 september 2024 Independent
Website : https://kg.kevingordon.net/