De wereld van Philip Kroonenberg en zijn gezin stond in
november 2016 even stil. Bij zijn vrouw, de liefde van zijn leven, was
borstkanker gediagnosticeerd. Tot overmaat van ramp bleek het om een erfelijke
variant te gaan, waarop hij en zijn vrouw ook nog eens opgezadeld werden deze
boodschap met hun drie dochters te moeten delen. Gelukkig is zijn vrouw
intussen genezen verklaard. Tijdens de lange wachttijden van de vele
ziekenhuisbezoeken, waaronder driemaal voor een operatie, schreef Kroonenberg
veel in zijn dagboek en liedjes. Het schrijven van die liedjes werd in zekere
zin een manier van overleven. Liedjes die zich spontaan aandienden. Hij nam de
liedjes thuis in zijn eentje op en vroeg daarna Reyer Zwart of hij er een cd
van wilde maken, Zwart stemde toe. Zwart nam samen met Frans Hagenaars de sobere
productie voor hun rekening. De liedjes volgen chronologisch het hele proces
van vaststellen van de ziekte tot de genezen verklaring en de uitwerking die
het had op de gezinsleden. Ze zijn echter niet op chronologische volgorde op Some More Time terechtkomen. That Was the Day had dan de opener
moeten zijn. Het handelt over de dag van vaststelling van de ziekte en dat men
familie, vrienden en kennissen moest gaan inlichten. Het album opent met het
vrolijke titelnummer. Op de dag van de tweede, zeer zware operatie, besefte
Kroonenberg zich dat bekwame chirurgen in de operatiekamer aan het vechten
waren, om zijn gezin meer tijd samen te gunnen. Dat idee ontroerde hem zeer.
Opvallend is hier de Toots Thielemans achtige mondharmonicapartij van Hermine
Deurloo. Zelf omschrijft Kroonenberg de muziek als een heel sophisticated soort
Americana en beschouwt hij het album als een ode aan zijn vrouw. Vooral de
tekst van het liedje DNA hakte er bij
mij behoorlijk in : “Het was kerst en we waren in het huisje in de buurt van haar
ouders, waar we ieder jaar rond die tijd heen gaan. We moesten de kinderen
vertellen dat wat mama heeft erfelijk is en dat ze dus getest moesten worden.
De nacht voor dat moeilijke gesprek beet ik in mijn slaap zo hard op mijn tong
dat het bloedde. De ochtend nadat we het hadden verteld kwam dit liedje.”, aldus
Kroonenberg. Zijn oudste dochter Patsy,
begin twintig, verzorgt in de
nodige liedjes op fraaie wijze de achtergrondkoortjes. Middelste dochter
Dunja speelt piano en Lynn speelt kalebas. Alle drie hebben duidelijk de
muzikaliteit van hun vader geërfd. Verder horen we Reyer Zwart (bas,
elektrische gitaar, lapsteel, piano, banjo en mandoline) en Jeroen Kleijn (drums).
Philip zingt en speelt akoestische gitaar, ukelele en bluesharp. Bij de
cd-presentatie in Het Paard in zijn woonplaats Den Haag op woensdag 25
september zorgen o.a. Jeroen Kleijn (drums), Reyer Zwart (bas) en Theo Sieben
(dobro, mandoline) en Dunja Kroonenberg (piano) en Patsy Kroonenberg (zang) voor
de begeleiding. Voor overige data optredens zie hier. Some More Time is een urgent album over
saamhorigheid, hoop en liefde.
Theo Volk