Wanneer je het hoesje ziet van Jenny Don’t & The Spurs hun nieuwste album dan krijg je meteen een sterk vermoeden wat je kunt verwachten. Mag ik het omschrijven als opgeruimde, luchtige Countrymuziek? Voor mij valt deze muziek in de hoek dat ik het liefst visuele ondersteuning erbij wil om het luisterplezier te verhogen. En wat blijkt? Dat is in principe mogelijk aangezien Jenny en haar Spurs deze week optreden op een tweetal locaties binnen Nederland, om daarna uitwijken naar Duitsland voor het Static Roots festival te Oberhausen. Aanvankelijk speelden de verschillende bandleden in andere bands (Cowpunk? Garage Rock?), en deze act is aanvankelijk begonnen uit gekkigheid. Hun over-the-top country bleek bij henzelf ook het nodige plezier te genereren. Ondertussen zijn ze meer dan tien jaar verder, en hebben sindsdien een aantal albums afgeleverd, waarvan Broken Hearted Blue recent verscheen.
Drummer Buddy Weeks debuteert op dit album. Hun vorige drummer, Sam Henry, stierf helaas aan de gevolgen van kanker in 2022. Ondanks het verlies herpakten de overige bandleden zich en gingen met hernieuwde energie verder op de eerder ingeslagen weg. Bassist Kelly Halliburton en Jenny (Connors) zijn niet alleen een stelletje, maar zijn gezamenlijk ook verantwoordelijk voor de nummers op Broken Hearted Blue. Als laatste, maar niet als minste is er de gitarist van de band; Chris March. De muziek van Jenny Don’t & The Spurs heeft niet veel om het lijf, maar dat mag een avond entertainment allerminst in de weg staan. Het geheel van de vier muzikanten is een uitstekende blend van vier muzikanten die hun vak verstaan. Het resulteert in een coherente band, en aangezien ze al jaren samen spelen, zou het mij verbazen wanneer ze hun muziek live niet waar gaan maken. Opzwepende songs afgewisseld met buikschuivers staan gegarandeerd op het menu, waarbij gitaarspel van March, en zang van Jenny de beoogde smaakmakers zullen zijn. Wie weet en voeren ze een Lee Hazlewood & Nancy Sinatra persiflage op.