“My clothes are black
My shoes they
clack
I wear my hat
Like those country
men have”
Dit zijn de openingsregels van de opener van het langverwachte debuutalbum Ain’t No Hollywood Girl van de pas
negentienjarige Ossendrechtse singer-songwriter Nienke Dingemans. Een album
waar ze anderhalf jaar keihard aan heeft gewerkt met haar “3JS”, de door de wol
geverfde muzikanten Jan van Bijnen, Joost Verbraak en Joris Verbogt. Zoals al
blijkt uit de openingsregels is Nienke op het nieuwe album wat meer de
countryhoek opgetrokken. Waar Nienke vroeger vooral naar Beth Hart en oude blues
giganten luisterde, vind ze nu ook Chris Stapleton en Larkin Poe geweldig.
De liefde voor muziek begon bij Nienke trouwens al
vroeg, op twaalfjarige leeftijd maakte ze op zaterdagmorgen met twee familievrienden
reeds muziek. Op haar zestiende werd ze door Bart Kamp en Richard van Bergen uitgenodigd
voor de jaarlijkse Fat Tuesday Party in Dongen, waar ze het podium deelde met andere
talentvolle muzikanten. Ook begon ze mee te doen aan de maandelijkse jamsessies
in Gebouw-T in Bergen op Zoom. Eind december 2021 verscheen haar prachtige mini-album
Devil
on My Shoulder. Het kreeg, zonder uitzondering, lovende recensies.
Ain’t No Hollywood Girl
is een album waarop Nienke andermaal put uit diverse rootsgenres. Na een keer
luisteren was ik volledig overdonderd door de vorderingen die Nienke zowel als zangeres
en als liedjesschrijver gemaakt heeft. Die vorderingen op het gebied van zang
heeft ze mede te danken aan haar drie zangleraren op het Rotterdams conservatorium.
Over de autobiografische titelsong zei Nienke in het artikel
met Willem Jongeneelen een paar dagen geleden het volgende : “Het thema loopt
als een rode draad door het album. Niet iedereen is hetzelfde en past in het
plaatje dat de maatschappij hen oplegt. De song gaat over een buitenbeentje.
Maar wel een die daar trots op is.”. Hetzelfde thema is van toepassing op Thelma
& Louise, geïnspireerd op de gelijknamige film.
Naast dat ze put uit blues, americana, country, jazz
en soul is er plaats voor een schitterende met strijkers opgesierde song als Place
I Call Home, een song die Jan en Joost absoluut op het album wilde hebben
en gelukkig maar. Een persoonlijk liedje, wat vooral gaat over haar overgang
van de middelbare school naar het conservatorium, het vertrek van een dorp naar
een grote stad. De piepjonge strijkers die hier te horen zijn, Sarah Verhulst
(viool), Marc Hornes (viool) en Scarlett Waakop Reijers (cello), zijn medestudenten
van het Rotterdams conservatorium én studenten van Joost daar. De bugelpartij
van Joost in het dik kippenvel bezorgende liedje is trouwens niet te versmaden.
Deze song wordt trouwens gevolgd, door het stevige Thelma
& Louise, door Nienke een song met ballen genoemd. Jan, Joost en Joris
hebben samen met Nienke de ijzersterke songs bijzonder fraai ingekleurd. Nienke’s
talent bleef ook in artiestenkringen niet onopgemerkt. Intussen toert ze met Jack
Poels’ Nevenproject langs de grotere podia in Nederland. Aanstaande donderdag
is echter de albumreleaseshow op haar vertrouwde podium van Gebouw-T, waarvoor
nog kaarten zijn. Hopelijk wordt het een volle bak, want Ain’t No Hollywood Girl
is een indrukwekkend en gevarieerd album, van misschien wel het grootste talent
wat we in Nederland op rootsgebied hebben.
Theo Volk
Releasedatum : 15 maart 2024 Verbraak | van Bijnen Recordings/Concerto
Records
Website : https://www.nienkedingemans.com/