Wanneer je het nieuws bekijkt, lijkt het wel
of verbazing, omtrent ontwikkelingen her en der in de wereld, in een hogere
frequentie tot mij komt. Het zal ongetwijfeld van alle tijd zijn, want Frank
Zappa kon in More Trouble Every Day het nieuws ook niet meer verdragen. Hij
schreef het nummer in 1965, na sociale/raciale onrust, en het lijkt of Amerika
anno nu op sommige aspecten weinig vooruitgang heeft geboekt. Don Michael
Sampson kijkt ook terug, en krabt zich achter de oren in de openingssong
Rolling Time Train. Waar ging het mis? Hij heeft al veel gezien, en zal mede om
die redenen zijn album The Fall of the Western Sun getiteld hebben. Een zekere
mate van desillusie en deemoed zal de luisteraar opvallen, maar tegelijkertijd
horen we een frisse en opgeruimde Don Michael Sampson. Zeker geen kribbige heer
op leeftijd die ontwikkelingen met lede ogen over zich heen laat komen. Het was
alweer een tijdje geleden dat DMS een plaat uitbracht. In 2010 verschenen Blue
Motel en Buck Knife Tattoo. Twee sobere platen die hij uitbracht in eigen
beheer. En nu is er dus beschikbaar The Fall of the Western Sun. Een plaat die
op een meer robuuste distributie mag rekenen. En gelukkig maar, want
eigenzinnige artiesten als DMS verdienen het om gehoord te worden. Het fysieke
product is voor DMS-maatstaven rijk aangekleed.
Zijn eerste albums, zoals zijn debuutplaat American Songs, verschenen nog in het lp-tijdperk. Daarna over de jaren een hele reeks cd’s. Voor deze laatste, daarvoor zijn de nummers op verschillende momenten opgenomen in studio’s te Los Angeles, en gedurende een workshop-event te Nashville. DMS schreef de muziek, en nam de zang voor zijn rekening. Zijn zang roept Lee Clayton ietwat in herinnering. De overige musici zijn aloude bekenden. Speelden doorgaans mee op eerdere albums. Bekende, en minder bekende, maar om een paar te noemen; Ben Keith, Chad Cromwell, Don Heffington en Warren Hayes zijn van de partij. Distributie alhier wordt verzorgd via Italië. Dat verklaart dat naast de Engelse teksten ook een Italiaanse versie voorhanden is. Don is in principe een man van weinig woorden. Muziek maken is echter zijn passie. Noem het een uit de hand gelopen hobby. Het liefst speelt hij zijn muziek met vrienden. Denk aan "No Country for Old Men", denk aan een door zon verzadigd en stofrijk landschap, denk aan koel bier en luister naar de Americana van Don Michael Sampson. Conventioneel aandoende Americana wellicht, maar gesneden uit een oprechte liefde voor zijn land en woonomgeving.