Voor een muzikant als Josh Rouse heb ik
uitsluitend respect. Ten eerste omdat hij als zelfstandig ondernemer zijn leven
met zijn hobby heeft ingericht, en voor zover ik van buitenaf kan beoordelen,
tot tevredenheid. Dat zal niet altijd vanzelfsprekend zijn geweest, of
gemakkelijk, maar toch rooit hij zijn bestaan op deze wijze. Ten tweede omdat
hij niet binnen hetzelfde stramien is gebleven. De man heeft een geweldige groei
doorgemaakt. Van integer materiaal tot opgewekt uitgevoerde nummers van een
vakkundig gehalte. De Spaanse zon heeft hem goed gedaan. Ik heb zelf de indruk
bij Josh Rouse dat hij wist te ontsnappen aan de rat race waarbinnen de meesten
van ons gevangen zitten. Zijn Love in the Modern Age wist mij dan wel niet te
bekoren, maar over het algemeen schaar ik mij als tevreden man achter zijn
repertoire. Hemelbestormend of urgent is zijn muziek allerminst, maar zijn
laatste, getiteld Going Places, stemt mij absoluut tot tevredenheid. Mijlenver
verwijderd van inmiddels van albums als Nashville, 1972 of Dressed Up in
Nebraska, maar het blijft interessant. Klasse artiest!
Geboren in 1972 te Nebraska begon hij zijn muzikale loopbaan in Nashville. Hij debuteerde in 1998 met zijn album Dressed Up in Nebraska, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Hij is, vergelijkbaar met iemand als Mark Erelli, één van de vele musici die mij blijft intrigeren. Ik ben nog niet op hen uitgekeken (of beter, uitgeluisterd) Ook Going Places biedt weer een paar pakkende songs, zoals het zeer tot de verbeelding sprekende, doch mysterieus aandoende Henry Miller’s Flat. Opgetogen en optimistisch ook wanneer hard times voorbijkomen. Zonnige tijden genieten de voorkeur op dit album. Een keur aan musici, veelal Spaanse. Gary Louris en Matt Costa leveren een vocale gastbijdrage, en op een nummer als Indian Summer trekt Josh Rouse alleen de kar. Hij heeft een extra tandje bijgezet om hernieuwd indruk te maken, maar het blijft een ontspannen onderneming. Dat kun je horen!