Johnny’s Garden lag er geruime tijd uit vanwege
onderhoud. Qua nieuwe releases ging de stroom onverminderd door, maar mijn
desinteresse nam tevens toe. Veelal hoor ik herhalingsoefeningen, en
tegelijkertijd ervaar ik dat sommige nieuwe albums van een minder geïnspireerd
gehalte zijn. Laat ik vooralsnog maar uitgaan van de veronderstelling dat het
aan mij ligt. Steeds meer van wat zoal verschijnt weet mij verminderd te
boeien. Een incidentele wow daargelaten. Tijdens de komkommerperiode kan ik
gelukkig terugvallen op de bestaande collectie. Muziek die ik sinds mijn jeugd
verzamelde, en serieus van start ging met Joni Mitchell’s For the Roses. (Een
album dat binnenkort 50 jaar oud wordt, en opnieuw met andere opvolgende albums
uit haar catalogus wordt uitgebracht in een geremasterd boxje onder de titel
The Asylum Albums). Excuus voor een feestje met mijzelf, 50 jaar muziek
genieten en verzamelen.
Tijdens deze zonrijke zomer weer eens Ned Doheny albums uit de kast getrokken. Eigenlijk is Ned’s muziek mijn guilty plessure. In zekere zin vind ik zijn producties veel te netjes en gepolijst, maar tegelijkertijd beken ik dat ik enorm kan genieten van zijn vederlichte albums. Albums die onderling uitwisselbaar lijken, waarbij je bovendien niet hoeft op te kijken wanneer nummers van eerdere platen nogmaals verschijnen op latere, echter in een ververst, aan- of uitgekleed jasje. Muziek met een voortdurende positieve flow. Acht albums (cd’s) heb ik van hem verzameld, jaren geleden alweer. Nagenoeg uitsluitend Japanse releases. Zijn oeuvre is overigens nog steeds verkrijgbaar. Ze krijgen om de zoveel jaar een hernieuwde druk, vermoed ik. Het verzamelen alleen al heb ik altijd als een plezierige aangelegenheid beschouwd. Zeker wanneer ze niet regulier verkrijgbaar zijn, was dat een extra aantrekkelijke bezigheid. Daardoor ontstond nadien een verdere interesse voor meer obscure/onbekende platen uit de jaren zestig en zeventig. Niet blind kopen, maar wel degelijk op basis van luisterindrukken aankopen doen. Wanneer je trouw blijft aan je persoonlijke voorkeur, incidenteel uitstapje daargelaten, dan komt het helemaal goed.
Ned Doheny verviel qua uitvoerende artiest weliswaar ook in herhaling. Hij deed zijn ding, en voorzag zijn muziek van een goedgemutst betrouwbaar jaren zeventig sausje, ook al verschenen sommige van zijn albums nadien. Ned Doheny belichaamde Amerika, zo laat het zich aanhoren, van voordat zij hun onschuld verloren. Romantiek ten top. Funky, soulvol en opgeruimd. Muziek die ergens het midden houdt tussen vocale pop en softe jazz. (Denk aan Boz Scaggs of Average White Band) In 2014 verscheen Seperate Oceans via het, zeer door mij gewaardeerde, Numero label. De hoes is hetzelfde als Ned’s album Hard Candy, echter de track-listing wijkt meer af dan dat hij overeenkomsten vertoont. (Het is een selectie van zijn eerste drie platen; demo’s en wat al niet meer) Zoals gezegd, de nummers zijn tot in een zekere mate inwisselbaar. Het maakt niet uit welk album van Doheny je erbij trekt. Ze zijn allemaal op hun manier beminnelijk. Voor mij dan. Muziek uit een onschuldig en onaantastbaar California. Muziek uit een andere tijd, een andere wereld. Een tijd die is vervangen de wereld anno nu.
Rein van den Berg
Releasejaar : 1988 Polystar/Pryaid Records
Website : https://en.wikipedia.org/wiki/Ned_Doheny