Theo noemde het laatst terloops; beide vinden
wij elkaar in de muziek van Laura Nyro. Ergens rond 1972, ik woonde in de nok
van Friesland, raakte ik, via een jeugdsociëteit, in aanraking met de muziek
van Laura Nyro. Je ontmoette er leeftijdsgenoten, er was gelegenheid tot
tafeltennissen, en er werd veel muziek gespeeld. Van Andy Pratt tot Pink Floyd,
van Chicago tot Nick Drake. Je kon er een soepje of i.d. bestellen, er werd
gedronken, er was ruimte voor “diepzinnige” gesprekken, en er mocht worden
gerookt. De verlichting was veelal gedempt. Laura Nyro werd gespeeld op een
avond en maakte een enorme indruk. De lokale platenboer vond het wel grappig
dat zo’n jochie LP’s van haar bestelde. Haar repertoire lag niet voor het
oprapen. New York Tendaberry was toen één van mijn favoriete platen vanwege
haar indringende zang. De soms verontrustende structuur van de liedjes sprak
mij enorm aan. Geen vloeiende golfen, maar opvallende tempowisselingen, samen
met een nagenoeg hartverscheurende zang. Je werd er bijna ongemakkelijk van. Haar
opmerkelijke gebruik van de pianotoetsen viel mij op. Dit was afwijkend van wat
je gebruikelijk hoorde. Later las ik dat dit was omdat ze autodidact was. Ze
kwam uit de Bronx, en had zichzelf op jonge leeftijd geleerd piano te spelen.
Ook met het maken van haar eigen muziek was ze vroeg begonnen. Deze adoratie voor
een bijzondere persoon is nooit voorbijgegaan. Ze stond voor mij net een
treetje boven Joni Mitchell. Ook iemand die ik enorm wist te waarderen, en zo
nagenoeg gelijktijdig oppikte. Ondertussen dus vijftig jaar geleden.
New York Tendaberry mag je beschouwen als deel twee van de trilogie die haar naam voor altijd vestigde. Alhoewel, met haar debuutplaat, die ik aanvankelijk leerde kennen als First Songs (oorspronkelijke titel More Than a New Discovery), had ze al een mega-succes gehad. Niet zijzelf zozeer vanwege verkoopcijfers van dat album, maar vanwege nummers die op die plaat stonden waar andere artiesten hits mee scoorden in Amerika. Haar stijl van musiceren sprak mij enorm aan, en ik bleef trouw haar muziek kopen. Ook haar latere albums waren goed, maar het niveau van die vroege periode, tot haar cover-album Gonna Take a Miracle bleef ongeëvenaard. Het ging volstrekt aan mij voorbij wat zich vijftig jaar geleden afspeelde op het wereldtoneel, maar de muziek van toen staat mij nog helder voor de geest. Sindsdien heb ik veel muziek geabsorbeerd, maar beter werd het zelden. Ik koop nog steeds mooie platen met een zekere regelmaat, zoals recent een mooie vinyl weergave van John Blek’s On Ether and Air, maar de tijden van weleer zijn gepasseerd wat mij betreft. Wat blijft is de herinnering, en waar muziek van toen beter lijkt te worden met de dag. Muziek om ouderwets voor te gaan zitten. Haar New York Tendaberry blijft na jaren fier overeind. Een ode aan de stad, een ode aan het land, een ode aan de liefde.
Rein van den Berg
Releasedatum : 14 oktober 1969 Columbia Records
Website : https://nl.wikipedia.org/wiki/Laura_Nyro