Verbaast ben ik niet snel, maar een stuk
ongeloof is er wel wanneer je leest dat deze jonge Amerikaan al acht jaar
gediend heeft bij de Amerikaanse marine, en nu met American Heartbreak alweer
zijn derde album heeft afgeleverd. Een dubbelalbum bovendien. Evenals beide
voorgangers ligt deze plaat vooralsnog niet voor het oprapen. Beide eerste
albums zijn beschikbaar als een digitale download, en wil je iets tastbaars dan
is zowel DeAnn als Elisabeth in de vorm van een vinyl exemplaar verkrijgbaar.
Je zou zeggen dat nu hij bij Warner Records is ondergebracht wordt de boel
fatsoenlijk op de rit gezet, maar aan de fysieke uitvoering van het fysieke
cdtje van American Heartbreak is wonderwel weinig zorg besteed. Behalve een
voor en achterzijde, is er op de achterzijde van de hoes een stuk tekst
geleverd. Omdat het een misdruk is die zich moeizaam laat lezen (of is het
artistiek bedoeld?). Het kenmerkt wellicht deze nieuwe rijzende ster, want hij
lijkt zo weinig tot geen poespas te willen. Muziek staat momenteel centraal.
Een goedkope uitvoering of niet, ik ben sowieso uitermate blij dat ik een
exemplaar van een bevriende muziekliefhebber cadeau mocht krijgen. Bryan’s muziek
verdient een fysieke uitgave en daarom hoop ik dat men meer tijd gaat besteden
aan een fatsoenlijke aankleding van zijn eerdere albums.
Vierendertig nummers uitgesmeerd over twee schijfjes met de speelduur van iets meer dan twee uur. Geen geringe prestatie om dit in één ruk achterelkaar te beluisteren. De energie waarmee de nummers vervolgens worden uitgevoerd is indrukwekkend. Terwijl ik gebruikelijk wel houd van muziek waarbij het tempo minder dynamisch is, en meer ingetogen wordt vertolkt, blijft Zach boeien. Hij doet mij om die reden denken aan een jonge Bruce Springsteen. Er lijken geen voorwaarden of verwachtingen te zijn, maar de inspiratie, de woorden moeten simpelweg naar buiten, de wereld in. Betekenisvolle teksten bovendien. Zijn akoestische debuut, DeAnn, was opgedragen aan zijn overleden moeder. Als onderdeel van het verwerkingsproces. Het ongeloof schuilt hem ook in het unieke van deze artiest. Geen voorgekauwd concept, maar een instinctief aandoend resultaat van iemand die zijn gevoelens vertaalt naar muziek. Meer is het niet. Het wordt niet mooier gemaakt dan het is, en dat is onnodig bovendien, want de basis staat als een huis. Als de chemie er is dan komt de muziek vanzelf. En dat gevoel blijft overeind bij American Heartbreak. Overtuigend van begin tot eind. De belofte was er al, maar lijkt nog lang niet op bovendien.