Zoals bij de beoordeling van een album wel
vaker gebeurd is, sloeg de schrijvende pers (over het algemeen genomen) de plak
volledig mis. Hun verwachtingen werden, na een geduldige periode van vier jaar,
niet waargemaakt. Na zijn overtuigende debuutplaat, Living with the Law (met
hulp van Daniel Lanois), had men ongetwijfeld geanticipeerd op een
andersoortige, doch rauwe Bluesplaat. Echter Chris Whitley overdonderde hen met
een gitzwart product. Men zag deze ontwikkeling niet aankomen. Rauw was de
plaat zondermeer, en Blues georiënteerd bovendien, maar de directheid en de
soundscapes leken van een andere wereld. Chris leek van het padje, maar was
duidelijk zijn eigen weg ingeslagen. Zelf was ik enorm ingenomen met het
sinistere karakter van Din of Ecstasy. Een ongeëvenaard, en ongeremd explosief
album, dat zichzelf over de tijd gerehabiliteerd heeft. Ik vroeg mij indertijd
ook af waar Chris Whitley was aanbeland, en of hij niet volledig los was, en in
hoeverre drugs of alcohol daarbij een rol speelden. Muzikaal koordansen is het.
Je kon echter niet anders concluderen dan dat hij volledig opging in het
muzikale avontuur dat hij was aangegaan. Muziek was zijn leven. Het intieme
karakter van de plaat enerzijds werd gecombineerd met iemand die bezeten van de
duivel lijkt. Mooi en pijnlijk tegelijkertijd.
Uitsplitsen per nummer is onnodig. Het album Din of Ecstasy neemt je mee op een reis. Nu bijna dertig jaar later klinkt de plaat nog net zo overtuigend en indringend als in 1995. Ik had verwacht dat anno nu wel een mooie opgepoetste uitgave beschikbaar zou zijn van deze overweldigende plaat, met extra opnames, of wellicht beter nog, een uitgave van de oorspronkelijke mix, maar die blijkt helaas (nog) niet beschikbaar. Jammer! Niet iedere Chris Whitley liefhebber zal Din of Ecstasy als zijn favoriet classificeren. Hij heeft tenslotte verschillende indringende platen gemaakt. Er zijn een aantal favorieten wat mij betreft. Zijn debuut is een leuke entree vanuit een traditionele invalshoek, maar betere platen zijn, naast deze, voor mij vooral de titels Dirt Floor, en Dislocation Blues (met Jeff Lang) en zijn drie albums uit de periode 2004 – 2005. Whitley wist ook live een onuitwisbare indruk op mij te maken. De jonge garde die amper kennis heeft gemaakt met zijn muziek zou ik aanraden wat luistertijd te reserveren voor deze true original. Hij was een eigenzinnig muzikant die zijn sporen achterliet, en op momenten zijn tijd ver vooruit was. Helaas veel te vroeg verliet hij het aardse bestaan, echter de muziek van deze Din of Ecstasy verdient het om gehoord te worden. Een kennismaking met dit album hoort daar zeer zeker bij!