Steve Dawson & The Telescope 3 : Phantom Threshold

 


Steve Dawson verdient alle respect. Hij is een gedreven muzikant en producer. Ik was enorm ingenomen met zijn vorige plaat; Gone, Long Gone. Een uitermate veelzijdige plaat waarmee hij boven zichzelf leek uit te stijgen. Dat album was de eerste in een serie van drie die voor 2022 gepland was. Phantom Threshold is de tweede uit de reeks, en is ter afwisseling een instrumentale. Geen eenvoudige opgave. Instrumentale albums vragen doorgaans meer inlevingsvermogen van de luisteraar. Het is tenslotte niet iedereen gegeven om een Paris, Texas af te leveren. Ik heb persoonlijk enige moeite om mijn aandacht te houden bij dit album van Steve Dawson, en zijn gelegenheidsband The Telescope 3. Dawson kennende is de plaat wederom met de beste intenties gemaakt, en verkeerd klinken doet het allerminst, maar terwijl ik de plaat beluister stel ik mijzelf de vraag, hoe vaak trek ik Phantom Threshold hierna nogmaals uit de spreekwoordelijke kast? Dit album is in zekere zin een vervolg op Telescope (2008). Een eerdere instrumentale plaat waarop Steve’s pedal steelgitaar centraal stond. Nu vermenigvuldigt hij zijn kansen door de inzet van Jeremy Holmes (bas), Chris Gestrin (keyboards) en drummer/percussionist Jay Bellerose.

Alle zeilen worden bijgezet, en er wordt vaardig gespeeld, en gestoeid, door gevarieerd een veelvoud aan stijlen te laten passeren. Van psychedelisch tot Spaans/Mexicaans getint, van elektrisch naar akoestisch. Phantom Threshold opent op een manier die doet denken aan Pink Floyd. Voor de gitaristen onder ons zal dit album ongetwijfeld een lust voor het oor zijn. Het tweede nummer doet mij denken aan een andere Brit, John Martyn. Vakkundigheid en spelplezier zijn de sleutelwoorden van Phantom Threshold. Fijn luistermateriaal, maar ikzelf mis de zang en verhalen. De muziek zou van zichzelf verhalend genoeg moeten zijn, maar is voor mij onvoldoende om een volledig album te blijven boeien. Wellicht ben ik daarvoor te ongeduldig. Niet omdat Whirlwind het afsluitende nummer is, wellicht eerder omdat het behoorlijk basaal is, maar dit is het soort instrumentale nummers die het voor mij doen. Spannende en uitdagend. Sommige van de nummers zijn net iets te vrijblijvend voor mijn smaak. Een plaatje voor de echte fanaten. Ik kijk alvast uit naar november wanneer het drieluik wordt gecompleteerd.

Rein van den Berg

Releasedatum : 12 augustus 2022 Black Hen Music

Website : https://www.stevedawson.ca/